Epidemia gorączki krwotocznej Ebola w Demokratycznej Republice Konga (2014)
.svg) Demokratyczna Republika Konga | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data |
Sierpień - listopad 2014 |
Epidemia Eboli w Demokratycznej Republice Konga w 2014 roku – epidemia, do której doszło w 2014 na terenie Demokratycznej Republiki Konga. Był to siódmy w kraju wybuch epidemii wirusa Ebola od 1976[1].
Sekwencjonowanie genomu wykazało, że wybuch ten nie był związany z epidemią wirusa Ebola w Afryce Zachodniej w latach 2014–2015, ale pochodził z tego samego gatunku – EBOV[2]. Epidemia rozpoczęła się w sierpniu 2014, a zakończyła w listopadzie tego samego roku. Koniec epidemii ogłoszono po 42 dniach bez żadnych nowych zachorowań[3].
Epidemiologia[edytuj | edytuj kod]
Wybuch[edytuj | edytuj kod]
Początek epidemii został powiązany z kobietą mieszkającą w wiosce Ikanamongo, w odległej północnej prowincji Équateur, która zachorowała po obchodzeniu się z bushmeat. Mimo leczenia w lokalnej klinice kobieta zmarła 11 sierpnia 2014. W chwili śmierci rozpoznano u niej gorączkę krwotoczną o nieznanej etiologii. Późniejsze badania laboratoryjne potwierdziły, że zmarła z powodu wirusa Ebola[1].
Reakcja[edytuj | edytuj kod]
Organizacja Medecins Sans Frontieres / Doctors without Borders (MSF) oddelegowała zespół 50 pracowników do obszaru objętego epidemią i otworzyła dwa centra leczenia EVD o łącznej pojemności 50 łóżek. MSF wraz z krajowym Ministerstwem Zdrowia i Światową Organizacją Zdrowia pracowali nad zwiększeniem świadomości społecznej, zapewnieniem nadzoru, śledzeniem kontaktów i działań następczych w celu ograniczenia rozprzestrzeniania się choroby. Do obszaru dotkniętego epidemią nie było dróg poktyrych twardą powierzchnią, co utrudniało warunki pracy[4].
Kolejne przypadki[edytuj | edytuj kod]
Do 18 sierpnia 13 osób, w tym trzech pracowników służby zdrowia, zmarło z powodu objawów podobnych do eboli z prowincji Équateur[1]. 26 sierpnia Ministerstwo Zdrowia potwierdziło wybuch epidemii wirusa Ebola[1].
2 września WHO poinformowało, że w północnej części Boende w prowincji Équateur zginęło już 31 osób, a 53 jest chorych[5]. W dniu 9 września WHO poinformowało, że liczba przypadków podniosła się do 62, a liczba ofiar śmiertelnych do 35. Ognisko miało także miejsce w powiecie Jeera w regionie Boende[1].
Na dzień 28 października zgłoszono 66 przypadków. W sumie zgłoszono 49 zgonów, w tym osiem wśród pracowników służby zdrowia. 42 dni po dacie drugiego testu negatywnego u ostatniej zarażonej osoby, 15 listopada 2014, stwierdzono, że DRK jest wolne od wirusa eboli[6][1].
Późniejsze ustalenia[edytuj | edytuj kod]
W październiku 2014 stwierdzono, że mogło być kilka wcześniejszych przypadków. Mąż kobiety, u której sądzono, że jest dotknięta ebolą, powiedział zespołowi śledczemu, że na krótko przed zachorowaniem odwiedziła dwie kobiety, które później zmarły na objawy podobne do eboli. Inni mieszkańcy wioski powiedzieli także zespołowi, że wszystkie świnie w wiosce padły tuż przed tym, jak choroba nawiedziła wioskę. Według zespołu badawczego „(...) po raz trzeci, po 2007 i 2012 r., szeroko rozpowszechniona śmierć świń poprzedza wybuchy epidemii wirusa Ebola u ludzi w Demokratycznej Republice Konga(…), ustalono, że świnie, które padły w 2012 r., nosiły wirus Ebola.” Przeniesienie wirusa ze świń na ludzi nigdy nie zostało udowodnione w poprzednich epidemiach, ale wieśniakom powiedziano, aby unikali ich jedzenia[5].
Wirusologia[edytuj | edytuj kod]
Wyniki sekwencjonowania próbek wirusa po epidemii w Demokratycznej Republice Konga wykazały, że wirus ten jest gatunkiem Zairu, w linii najbardziej zbliżonej do wirusa z epidemii wirusa Ebola w Kikwit w 1995[7].
Gatunek Zairu wirusa jest rodzimy na tym obszarze. Kiedy po raz pierwszy ogłoszono wybuch, istniały obawy, że trwająca epidemia w Afryce Zachodniej mogła rozprzestrzenić się na DRK, jednak wyniki charakterystyki wirusa wraz z ustaleniami dochodzenia epidemiologicznego wykazały, że wybuch w DRK jest odrębnym i niezależnym wydarzeniem, bez związku z wybuchem w Afryce Zachodniej[7].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Był to siódmy w kraju wybuch epidemii wirusa Ebola od 1976. Pierwszy zarejestrowany przypadek choroby Ebola miał miejsce w sierpniu 1976 w Yambuku, małej wiosce w okręgu Mongala w północnym rejonie Demokratycznej Republiki Konga[8]. Pierwszą ofiarą tej choroby był dyrektor wiejskiej szkoły, który w połowie sierpnia odwiedził obszar w pobliżu granicy Republiki Środkowoafrykańskiej wzdłuż rzeki Ebola. 8 września zmarł z powodu choroby zwanej wirusem Ebola[9]. Następnie zgłoszono wiele innych przypadków, z których prawie wszystkie dotyczyły osób ze szpitala misyjnego w Yambuku lub osób, które miały bliski kontakt z zarażonymi. W sumie w związku z wybuchem potwierdzono 318 przypadków i 280 zgonów (88% śmiertelności), który wraz z wybuchem w Sudanie (który rozpoczął się kilka tygodni wcześniej) był pierwszym odnotowanym ogniskiem wirusa Ebola[10].
Wirus odpowiedzialny za pierwszą epidemię, nazwany na cześć pobliskiej rzeki Ebola, był początkowo uważany za wirusa Marburga, ale później został zidentyfikowany jako nowy typ wirusa[11]. Drugi poważny wybuch Eboli miał miejsce w Kikwit w 1995 i spowodował 315 zachorowań, zabijając 254 osoby[12]. W 2003 doszło do wybuchu Eboli, który dotknął 143 osoby i zabił 128 osób, dając 90% śmiertelności, co jest najwyższym wskaźnikiem zgonów z powodu wirusa Eboli, jaki kiedykolwiek odnotowano do tej pory[13].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Quarraisha Abdool Karim (red.), Decision letter: Ebola virus disease in the Democratic Republic of the Congo, 1976-2014, 27 lipca 2015, DOI: 10.7554/elife.09015.019 [dostęp 2020-04-19].
- ↑ Democratic Republic of the Congo, 30 lipca 2018, DOI: 10.30875/5aae1120-en [dostęp 2020-04-19].
- ↑ Congo declares its Ebola outbreak over, „Reuters”, 15 listopada 2014 [dostęp 2020-04-27] (ang.).
- ↑ DRC: MSF treating Ebola in Equateur province despite difficult conditions | MSF [online], Médecins Sans Frontières (MSF) International [dostęp 2020-04-27] (ang.).
- ↑ a b International Leaders on Ebola Outbreak in West Africa: July 31, September 18, and October 28, 2014, 2300 N Street, NW, Suite 800, Washington DC 20037 United States: CQ Press, s. 380–391, DOI: 10.4135/9781483380506.n41, ISBN 978-1-4833-8052-0 [dostęp 2020-04-19].
- ↑ WHO, Raport sytuacyjny [online], 31 października 2014.
- ↑ a b Ebola sleuths scour DR Congo jungle for source of outbreak [online], news.yahoo.com [dostęp 2020-04-27] (ang.).
- ↑ Barry S. Hewlett, Bonnie L. Hewlett, Ebola, Culture and Politics: The Anthropology of an Emerging Disease, Cengage Learning, 27 listopada 2007, ISBN 978-1-111-79731-7 [dostęp 2020-04-27] (ang.).
- ↑ Bull. World Health Organisation, "Ebola haemorrhagic fever in Zaire, 1976" [online], web.archive.org, 8 sierpnia 2014 [dostęp 2020-04-27] [zarchiwizowane z adresu 2014-08-08].
- ↑ Ebola Virus Infection: Practice Essentials, Background, Pathophysiology and Etiology [online], 22 marca 2020 [dostęp 2020-04-27].
- ↑ Ebola virus disease [online], www.who.int [dostęp 2020-04-27] (ang.).
- ↑ Mystery DR Congo fever kills 100 [online], 31 sierpnia 2007 [dostęp 2020-04-27] (ang.).
- ↑ P. Formenty i inni, Detection of Ebola Virus in Oral Fluid Specimens during Outbreaks of Ebola Virus Hemorrhagic Fever in the Republic of Congo, „Clinical Infectious Diseases”, 42 (11), 2006, s. 1521–1526, DOI: 10.1086/503836, ISSN 1058-4838 [dostęp 2020-04-27].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Gaël D. Maganga i inni, Ebola Virus Disease in the Democratic Republic of Congo, „The New England Journal of Medicine”, 371 (22), 2014, s. 2083–2091, DOI: 10.1056/NEJMoa1411099, ISSN 0028-4793, PMID: 25317743.
- Nlandu Roger Ngatu i inni, Epidemiology of ebolavirus disease (EVD) and occupational EVD in health care workers in Sub-Saharan Africa: Need for strengthened public health preparedness, „Journal of Epidemiology”, 27 (10), 2017, s. 455–461, DOI: 10.1016/j.je.2016.09.010, PMID: 28416172, PMCID: PMC5602796.
- A.S. Khan i inni, The reemergence of Ebola hemorrhagic fever, Democratic Republic of the Congo, 1995, „The Journal of Infectious Diseases”, 179 (Suppl 1), Commission de Lutte contre les Epidémies à Kikwit, 1999, S76–86, DOI: 10.1086/514306, ISSN 0022-1899, PMID: 9988168.