Eutardigrada
| Eutardigrada[1] | |
| Richters, 1926 | |
 Hypsibius dujardini | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Podkrólestwo | |
| Typ | |
| Gromada |
Eutardigrada |
Eutardigrada – gromada niesporczaków (Tardigrada), u których nie występują przydatki głowowe, brak kutykularnych płytek na grzbietowej i brzusznej stronie ciała, a pazurki złożone są z gałęzi głównej i bocznej[2]. Występują u nich narządy wydalnicze i kloaka[3]. Do Eutardigrada zaliczane są gatunki lądowe, słodkowodne i tylko nieliczne wtórnie morskie (Halobiotus).
Wyróżniane są dwa rzędy[4]:
Zdolność do anabiozy[edytuj | edytuj kod]
Wszystkie lądowe gatunki należące do Eutardigrada wykształciły zdolność radzenia sobie w trudnych warunkach środowiskowych poprzez zapadanie w anabiozę (kryptobiozę). W tym stanie mogą przeżyć wiele lat w szerokim spektrum temperatur: zarówno w bardzo wysokiej (nawet ponad 100 °C) jak i bardzo niskiej (bliskiej zera absolutnego). Są wówczas także odporne na promieniowanie rzędu 570 000 rentgenów. W czasie suszy organizmy te mogą przejść w stan anhydrobiozy, w którym pozostają czasami nawet wiele lat, czekając na poprawę warunków środowiska[2]. Tworzą wówczas beczkowate stadia spoczynkowe o mocno zredukowanym metabolizmie[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Eutardigrada, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b Łukasz Kaczmarek: Zoologia. Bezkręgowce. Czesław Błaszak (red. nauk.). T. 1. Warszawa: PWN, 2009, s. 694-701. ISBN 978-83-01-16108-8.
- ↑ Czesław Jura: Bezkręgowce. Podstawy morfologii funkcjonalnej, systematyki i filogenezy. Warszawa: PWN, 2007. ISBN 978-83-01-14595-8.
- ↑ Peter Degma, Roberto Bertolani, Roberto Guidetti: Actual checklist of Tardigrada species (Ver. 13: 01-06-2010) (pdf). 2010. [dostęp 2010-06-30]. (ang.).
- ↑ Skalski T.: Wprowadzenie do zoologii bezkręgowców. Witaliński W. (red.). Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2009, s. 183-184.