Faustus Korneliusz Sulla
Faustus Korneliusz Sulla, Faustus Cornelius Sulla (ur. około 88 p.n.e., zm. 6 kwietnia 46 p.n.e. pod Tapsus) – rzymski polityk, syn dyktatora Sulli, augur, kwestor 54 roku p.n.e., związany ze stronnictwem optymatów. Uczestnik II wojny domowej, w której poniósł śmierć.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodzenie[edytuj | edytuj kod]
Faustus Korneliusz Sulla był synem Lucjusza Korneliusza Sulli i jego czwartej żony Dalmatyki, urodził się nie później niż w 88 roku p.n.e., kiedy jego ojciec piastował konsulat[1] lub w 85 roku p.n.e., kiedy ojciec był już prokonsulem. Jego bliźniaczą siostrą była Fausta[2]. Po śmierci starszego, przyrodniego brata na przełomie 82 i 81 roku p.n.e. stał się najstarszym synem Sulli, ówczesnego dyktatora Republiki Rzymskiej; niedługo później zmarła jego matka[3].
Na dzień przed swoją śmiercią w 78 roku p.n.e., Sulla wyznaczył jedynego syna spadkobiercą i powierzył go opiece swojego politycznego sojusznika, senatora Lukullusa[4]. Po śmierci opiekuna, około 56 roku p.n.e.[5], Faustus ożenił się z córką Pompejusza Wielkiego[1].
Kariera polityczna[edytuj | edytuj kod]
Wykorzystując odziedziczone po ojcu wpływy, Faustus działał w senacie w stronnictwie optymatów, występując w obronie reform sullańskich[6]. W 63 roku p.n.e. brał udział w kampanii Pompejusza w Azji i zajęciu Jerozolimy[1]. W 59 roku p.n.e. zorganizował i sfinansował wystawne igrzyska gladiatorskie na cześć swego ojca[6].
Faustus, skonfliktowany z walczącym o pamięć o konsulu Mariuszu i dyskredytującym prawodawstwo Sulli, konsulem roku 59 p.n.e. Gajuszem Juliuszem Cezarem, pozostał do śmierci jego przeciwnikiem politycznym. W 54 roku p.n.e. został obrany kwestorem, a dwa lata później senat powierzył mu misję odbudowy spalonej Curia Hostilia[7]. Został także wybrany do kolegium augurów, lecz data tego wydarzenie nie jest znana. Dalszą karierę uniemożliwił wybuch wojny domowej[1].
Wojna domowa[edytuj | edytuj kod]
Po przekroczeniu przez siły Cezara Rubikonu w 49 roku p.n.e., Faustus opowiedział się po stronie optymatów i Pompejusza, jako propretor działał w Mauretanii. Kraina ta stała się głównym ośrodkiem oporu przeciwko popularom po klęsce Pompejusza w bitwie pod Farsalos[8].
Na wiosnę 46 roku p.n.e. wojska Cezara wylądowały w Afryce i 6 kwietnia 46 roku p.n.e. wygrały decydującą bitwę pod Tapsus. Faustus został wzięty do niewoli i zamordowany z rozkazu Cezara[9].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, page 942 (v. 3) [online], web.archive.org, 26 lutego 2010 [dostęp 2020-05-29] [zarchiwizowane z adresu 2010-02-26].
- ↑ Schreiber 2013 ↓, s. 220.
- ↑ Schreiber 2013 ↓, s. 327.
- ↑ Schreiber 2013 ↓, s. 341.
- ↑ Schreiber 2013 ↓, s. 350.
- ↑ a b Schreiber 2013 ↓, s. 351.
- ↑ Schreiber 2013 ↓, s. 351–353.
- ↑ Schreiber 2013 ↓, s. 353–354.
- ↑ Schreiber 2013 ↓, s. 354–355.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Łukasz Schreiber: Sulla 138–78 p.n.e.. Zabrze – Tarnowskie Góry: Inforteditions, 2013. ISBN 978-83-64023-21-7.