Fedon

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Fedon z Elidy (gr. Φαίδων, V w p.n.e.) filozof grecki, założyciel szkoły w Elidze.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodu arystokratycznego, po upadku swego miasta rodzinnego dostał się do niewoli i musiał pełnić obowiązki odźwiernego w domu rozpusty. Po zamknięciu drzwi wymykał się stamtąd, by brać udział w rozmowach Sokratesa. Za jego namową został wykupiony z niewoli[1]. Trwało to tak długo, póki Sokratesowi nie udało się skłonić Alkibiadesa (czy też Kritona) do wykupienia młodzieńca z niewoli. Odtąd Fedon swobodnie mógł zajmować się filozofią[2].

Dzieła[edytuj | edytuj kod]

Jako dzieła Fedona wymieniane są dialogi:

  • Apfyros
  • Simon;

I poniższe również przypisywane Fedonowi, choć autentyczność ich jest niepewna:

  • Nikias
  • Medios
  • Antimachos albo O starcu.

Po śmierci Fedona założoną przez niego szkołą filozoficzną kierował Pleistanos z Elidy, a w następnym pokoleniu Menedemos z Eretrii i Asklepiades z Fliuntu — którzy obaj byli przedtem uczniami Stilpona[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Adam Aduszkiewicz, Stanisław Borzym (red.), Słownik filozofii, Warszawa: "Świat Książki", 2004, ISBN 978-83-7391-150-5 [dostęp 2024-03-12].
  2. a b Diogenes Laertios: Żywoty i poglądy słynnych filozofów. PWN, 1984, s. 135-136. ISBN 83-01-02092-X.