Długa ekspozycja

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
2-godzinne naświetlanie zarejestrowało ruch gwiazd
Zdjęcie z zarejestrowanymi światłami samochodów podczas niebieskiej godziny
Ślad światła bałtyckiego promu

Długa ekspozycja – technika fotograficzna polegająca na dłuższej ekspozycji materiału światłoczułego (np. filmu lub matrycy). Na zdjęciu zostaną zarejestrowane, nieruchome elementy jako ostre, natomiast ruchome jako rozmyte.

Dzięki długiej ekspozycji możliwe jest zarejestrowanie ruchu chmur, gwiazd czy wody na pojedynczym zdjęciu[1]. Podczas długiej ekspozycji aparat musi być nieruchomy, dlatego podczas fotografii często stosuje się statywy. Ekstremalnym typem fotografii z długą ekspozycją jest solarygrafia. Aby wydłużyć czas ekspozycji można użyć filtrów neutralnych szarych[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jarosław Zachwieja: Poradnik: Długie czasy naświetlania w praktyce. ŚwiatObrazu.pl, 2019-08-27. [dostęp 2020-07-02].
  2. Jak fotografować z wykorzystaniem długiej ekspozycji. 2016-06-07. [dostęp 2020-07-02].