Franz Hössler

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franz Hössler
Ilustracja
Franz Hössler w 1945
SS-Hauptsturmführer SS-Hauptsturmführer
Data i miejsce urodzenia

4 lutego 1906
Oberdorf bei Immenstadt

Data i miejsce śmierci

13 grudnia 1945
Hameln

Przebieg służby
Lata służby

1939–1945

Formacja

Schutzstaffel

Stanowiska

członek załogi Auschwitz-Birkenau, Mittelbau-Dora, Bergen-Belsen

Odznaczenia
Krzyż Zasługi Wojennej II klasy z mieczami (III Rzesza) Odznaka za 4-letnią służbę w SS (III Rzesza) Medal Pamiątkowy 1 października 1938 Medal Pamiątkowy 13 marca 1938

Franz Hössler (ur. 4 lutego 1906, zm. 13 grudnia 1945 w Hameln) – zbrodniarz hitlerowski, Schutzhaftlagerführer w obozach koncentracyjnych Auschwitz-Birkenau, Mittelbau-Dora i Bergen-Belsen; SS-Hauptsturmführer.

Urodzony w Oberdorfie, z zawodu był fotografem. Był członkiem NSDAP i SS (od 1933). Służbę w obozach koncentracyjnych rozpoczął w Dachau, skąd w czerwcu 1940 przeniesiono go do Auschwitz. Hössler, dzięki gorliwej służbie, awansował w hierarchii obozowego kierownictwa, zostając w lipcu 1943 kierownikiem (Schutzhaftlagerführer) obozu kobiecego w Brzezince. Wielokrotnie brał udział w egzekucjach, m.in. pod osławioną Czarną Ścianą koło Bloku 11. Oprócz tego Hössler był specjalistą od kremacji zwłok ofiar obozu, dopóki nie wybudowano krematoriów w Birkenau. Do jego zadań należało ekshumowanie ciał, a następnie ich palenie na specjalnie przygotowanych rusztach. 7 lutego 1944 przeniesiony do Dachau, skąd powrócił do Auschwitz w połowie czerwca 1944. Po ewakuacji tego obozu początkowo przydzielono go do służby w Mittelbau-Dora (jako Schutzhaftlagerführera), a następnie do Bergen-Belsen, gdzie był kierownikiem obozu.

Po wojnie aresztowali go Brytyjczycy i następnie osądzili w procesie załogi Bergen-Belsen przed Trybunałem Wojskowym w Lüneburgu. Akt oskarżenia obejmował zbrodnie popełnione nie tylko w Bergen-Belsen, ale i w Auschwitz. 17 listopada 1945 Hössler skazany został na karę śmierci przez powieszenie. Wyrok wykonano w grudniu tego roku w więzieniu w Hameln.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]