Freeride
 |
Ten artykuł od 2009-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy zamieścić przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
Freeride – relatywnie nowa, nieformalna dyscyplina sportów ekstremalnych, bardzo podobna do dyscypliny downhill, polegająca na zjazdach przy pomocy specjalnego, przystosowanego do tego roweru. W ostatnich latach rozwija się błyskawicznie i stała się najbardziej popularną dyscypliną kolarstwa ekstremalnego.
Wyrażenie „freeride” stosowane jest również w windsurfingu, snowboardzie, narciarstwie do określenia ekstremalnej „jazdy” w trudnym terenie – duże zafalowanie, poza przygotowanymi trasami. W przypadku sportów zimowych zazwyczaj w stromym terenie wysokogórskim po dziewiczych trasach. W tym znaczeniu freeride traktowany jest jako osobna dyscyplina snowboardowa, w przeciwieństwie do freestyle'u, czyli ewolucji wykonywanych na specjalnie przygotowanym do tego stoku.
Zjazdy najczęściej odbywają się na górskich szlakach, leśnych przełajach, opuszczonych kamionkach czy dawnych poligonach wojskowych. Freeride w Polsce od roku 2003 stał się popularny. Formalnie rozgrywaną odmianą freeride jest slopestyle.
Rowery[edytuj]
Rower przeznaczony do tego sportu wymaga wytrzymałej ramy, przynajmniej jednego amortyzatora o dużym skoku, szerokich opon, dobrego przełożenia napędu i w wytrzymałych wielokomorowych obręczy. Rowery tego typu noszą nazwę dual (w przypadku sztywnych ram) lub po prostu (z ang.) freeride bike i pierwotnie były zmodyfikowanymi rowerami downhillowymi z zamontowaną przednią przerzutką by umożliwić podjeżdżanie pod wzniesienia.
Dzisiejszy rower freerideowy od downhillowego odróżnia się mniejszym skokiem zawieszenia, krótszą bazą kół i bardziej stromym kątem główki ramy co ma na celu poprawę zwrotności przy mniejszych prędkościach i na bardziej technicznych sekcjach (jak np. North Shore). Najpopularniejszym materiałem wykorzystywanym do ich produkcji są różne stopy aluminium, dużo rzadziej stopy stali (najpopularniejszym wśród nich jest Cro-mo 4130). Coraz częściej można spotkać nowy standard średnicy rury sterowej 1,5 cala („onepointfive”) który przeznaczony jest do amortyzatorów jednopółkowych o dużym skoku.
Rowery freeride’owe można podzielić na dwie główne kategorie:
- Rower hardtail (ze sztywną ramą)
- charakteryzuje się niską wagą i większą zwrotnością niż w rower z pełną amortyzacją. Wymusza on pewne ograniczenia, lecz jest bardziej uniwersalny. Jednak przy większych skokach istnieje ryzyko uszkodzenia podzespołów w rowerze
- Rower Full Suspension (z amortyzowaną ramą)
- pełna amortyzacja pozwala na więcej, ale rower ten cechuje się zazwyczaj większą wagą, przez co jest mniej uniwersalny od roweru sztywnego, jednak pozwala na szybsze zjazdy i pokonywanie większych przeszkód. Przeważają konstrukcje jedno zawiasowe, lecz coraz częściej producenci wprowadzają systemy zawieszeń z wirtualnym punktem obrotu.
W skoku amortyzatora nie ma ani dolnej, ani górnej granicy – liczy się komfort i zwrotność jazdy. Standardem jest widelec amortyzowany o skoku +150 mm, tłumieniem olejowym i wzmacnianą konstrukcją.
North Shore[edytuj]
Jest to jedna z odmian freeride’u polegająca na przejeżdżaniu specjalnie przygotowanych tras obfitujących w kładki (skinnys, z angielskiego „skinny” – wąski, chudy) i wiele wymyślnych przeszkód nierzadko zawieszonych kilka metrów nad ziemią. Miejscem jej narodzin jest Vancouver w Kolumbii Brytyjskiej.
Budowniczowie często adaptują naturalne cechy terenu, wykorzystują jako przeszkody zwalone pnie drzew i kamieniste zbocza. Trasy North Shore określane są jako „techniczne”. Wymagają umiejętności balansowania i utrzymywania równowagi na rowerze, jak również nierzadko refleksu.
Kładki wywołują dość duże kontrowersje z racji sporego podczas budowy zapotrzebowania na drewno nieraz potrzebna jest wycinka kilku(nastu) drzew co prowadzi do konfliktów z leśnikami/właścicielami terenów, bądź obrońcami przyrody. Nierzadkie są przypadki sabotażu (częściowego demontażu przeszkód), lub zwykłego wandalizmu.
