Funryu 1
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj |
przeciwokrętowy pocisk powietrze-woda |
| Długość |
3 m |
| Napęd |
silnik rakietowy 3-Shiki Funshin 2-Gata |
| Naprowadzanie |
zdalnie kierowany drogą radiową |
| Masa głowicy |
400 kg |
Funryu 1 – japoński, prototypowy pocisk przeciwokrętowy z okresu II wojny światowej zaprojektowany i wybudowany w ramach programu Funryu. Po wybudowaniu jednego egzemplarza dalsze prace nad pociskiem zostały wstrzymane.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Pod koniec 1943 roku w Laboratorium Techniczne Marynarki (Kaigun Gijyutsu Kenkyujyo) w Meguro rozpoczęto badania nad zastąpieniem nadbrzeżnej artylerii chroniącej japońskie wybrzeża pociskami przeciwokrętowymi. Podobne prace prowadzone były również w Arsenał Kure (Kure Kosho), 1 Biuro Techniczne Marynarki (Dai-Ichi Gijyutsu-Sho) oraz 2 Biuro ds. Prochu Strzelniczego (Dai-Ni Kayaku-Sho).
Na początku 1944 roku zadanie opracowania tego typu pocisku otrzymał 1 Arsenał Lotniczo-Techniczny Lotnictwa Marynarki (Kūgishō) w Yokosuka[1], na terenie którego zorganizowano Biuro ds. Badań Rakietowych (Funshin Kenkyu-Bu). Cały program otrzymał nazwę Funryu[1]. Pocisk przypominał wyglądam miniaturowy samolot, napędzany był silnikiem rakietowym na paliwo stałe, zaopatrzony był w cztery skrzydła główne i cztery ogonowe, a kierowany był na cel drogą radiową przez operatora naprowadzającego rakietę[1][2]. Głowica pocisku zawierała 400 kilogramów materiału wybuchowego[1].
Koncepcje pocisku opracował w 1944 roku inżynier Masao Sugimoto z Wydziału Naukowo-Badawczego przy Instytucie Technologii Marynarki Wojennej zaś za sam projekt prototypowej wersji odpowiedzialny był inżynier Yoshinori Otsu z Wydziału Doświadczalnego Stoczni. System sterowania opracowany został przez Wydział Doświadczalny Fal Elektrycznych. Wykorzystano doświadczenia zdobyte podczas projektowania i budowy motorówek sterowanych radiem, które służyły jako pływające cele podczas ćwiczeń strzeleckich marynarki.
Opracowano także wersję lotniczą tego pocisku[2].
Rakieta miała być dostarczana nad cel przez specjalnie zmodyfikowany bombowiec Mitsubishi G4M z którego pokładu operator sterowałby dalszym lotem rakiety[1]. Najpoważniejszą wadą takiego rozwiązania była wymagana obecność samolotu który dostarczył pocisk w pobliżu okrętów nieprzyjaciela co przy całkowitym panowaniu lotnictwa amerykańskiego w powietrzu czyniła tego typu misje praktycznie niewykonalne[1]. W związku z tym i nasilającymi się nalotami bombowymi na Japonię projekt został zarzucony, był to jedyny pocisk powietrze-ziemia opracowany w ramach programu Funryu, trzy następne pociski Funryu 2, 3 i 4 były już rakietami typu ziemia-powietrze[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. Londyn: Putnam, 1979. ISBN 0-370-30251-6.
- Edwin M. Dyer III: Japanese Secret Projects: Experimental Aircraft of the IJA and IJN 1939-1945. Hersham, Surrey: Midland Publishing, 2009. ISBN 978-1857803-174.
- Ryusuke Ishiguro, Tadeusz Januszewski Zdalnie kierowane i samonaprowadzające bomby latające Lotnictwa Cesarskiej Marynarki Japońskiej, Lotnictwo, nr specjalny 3 (2007), s. 66-70, ISSN 1732-5323.