Przejdź do zawartości

Góra Barzowicka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Góra Barzowicka
Państwo

 Polska

Położenie

Barzowice

Wysokość

72,3 m n.p.m.

Położenie na mapie gminy wiejskiej Darłowo
Mapa konturowa gminy wiejskiej Darłowo, u góry po prawej znajduje się czarny trójkącik z opisem „Góra Barzowicka”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po lewej znajduje się czarny trójkącik z opisem „Góra Barzowicka”
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, blisko górnej krawiędzi po prawej znajduje się czarny trójkącik z opisem „Góra Barzowicka”
Położenie na mapie powiatu sławieńskiego
Mapa konturowa powiatu sławieńskiego, u góry znajduje się czarny trójkącik z opisem „Góra Barzowicka”
Ziemia54°28′24″N 16°31′21″E/54,473333 16,522500

Góra Barzowicka – wzniesienie o wysokości 72,3 m n.p.m., położone w woj. zachodniopomorskim, w powiecie sławieńskim, na obszarze gminy Darłowo, w pobliżu wsi Barzowice.

Poprawna nazwa wzniesienia brzmi "Barzowicka Góra". Zgodnie z rozporządzeniem do ustawy wprowadzającym nazwę wzniesienia, obecnie stosowana nazwa to "Góra Barzowicka". Nazwę Barzowicka Góra wprowadzono urzędowo w 1949 roku, zastępując poprzednią niemiecką nazwę Pigow Berg[1][2].

Pod względem geologicznym Barzowicka Góra należy do ciągu wzgórz, będących morenami czołowymi subfazy gardzieńskiej. Ten ciąg wzgórz odpowiada ostatniemu postojowi lądolodu skandynawskiego na ziemiach polskich[3][4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Rozporządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 11 lutego 1949 r. (M.P. z 1949 r. nr 17, poz. 225, s. 6)
  2. RÜGENWALDE (DERŁÓW). W: Mapa Taktyczna Polski 1:100 000. A30 B26 WEJHEROWO,Wojskowy Instytut Geograficzny Warszawa 1935, ze zbiorów Archiwum Map WIG, źródło Mapster.
  3. Małgorzata Uniejewska, Marian Nosek, Objaśnienia do Szczegółowej Mapy Geologicznej Polski. Arkusz Sławno (19) 1 : 50 000, Warszawa: Wydawnictwa Geologiczne, 1987.
  4. Józef Edward Mojski, Ziemie polskie w czwartorzędzie: zarys morfogenezy, Warszawa: Państwowy Instytut Geologiczny, 2005, s. 404, ISBN 978-83-7372-846-2.