Granatnik AWGŁ-3

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Automatyczna Wyrzutnia Granatów Łzawiących (AWGŁ-3)
Państwo

 Polska

Producent

ZM Ponar w Tarnowie

Rodzaj

automatyczna wyrzutnia granatów

Obsługa

4

Historia
Prototypy

1973-77[1]

Produkcja

1982-

Dane techniczne
Kaliber

51,4 mm[1]

Nabój

UGŁ-200

Magazynek

pudełkowy 5-nabojowy (dla każdej z 5 luf)

Wymiary
Długość

1019 mm (pojedynczy: 929 mm)[1]

Wysokość

1280-1720 mm [1]

Szerokość

992 mm

Masa
broni

177,8 kg (pojedynczy: 13,2 kg bez magazynka)[1]

podstawy

89,7 kg[1]

Inne
Szybkostrzelność teoretyczna

375 strz/min[1]

Szybkostrzelność praktyczna

do 50 strz./min.

Zasięg maks.

do 200 m

AWGŁ-3 (Automatyczna Wyrzutnia Granatów Łzawiących) – polskiej konstrukcji urządzenie do miotania granatów łzawiących. Montowana była zazwyczaj na samochodach terenowych UAZ 469. Wprowadzona na stan wyposażenia ZOMO w roku 1982[1]. Używana do dziś, jednak z powodu o wiele mniejszej liczby oraz ryzyka wynikającego z zamieszek/demonstracji praktycznie nie używana.

Prace nad automatyczną wyrzutnią granatów łzawiących, która miała zastąpić czterolufową jednostrzałową wyrzutnię WŁ-1, podjęto w 1973 roku w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym przy Zakładach Metalowych Łucznik w Radomiu. Powstały dwa prototypy, AWGŁ-1 z zamkiem ryglowanym i AWGŁ-2 z zamkiem swobodnym. W 1977 roku zatwierdzono do użytku drugi model, którego produkcję podjęto w Zakładach Metalowych Ponar w Tarnowie[1].

Konstrukcja wyrzutni oparta jest na mechanizmach i zespołach karabinka AKM. Przeznaczona do miotania granatów łzawiących UGŁ-200 przy użyciu 7,62 mm uniwersalnych nabojów miotających UNM wz. 43/60[1]. Stosowane są też uniwersalne granaty dymne UGD-200[1]. AWGŁ-3 stanowi zespół 5 pojedynczych wyrzutni montowanych na wspólnej podstawie. Podstawa jest wyposażona w mechanizm naprowadzania i przystosowana jest do instalowania na platformie samochodu terenowego. Każda wyrzutnia zasilana jest nabojami miotającymi z 30-nabojowego magazynka łukowego dostawianego od dołu (od karabinka AKM), a granatami z magazynka pudełkowego dostawianego od góry[1]. Każda z 5 luf ma długość 100 cm. Każda z luf może być także zdemontowana, co sprawia, że AWGŁ staje się ręczną wyrzutnią granatów. Urządzenie spustowe zaprojektowane jest do prowadzenia 3 różnych rodzajów ognia – tylko ze środkowej lufy, z trzech luf wewnętrznych lub ze wszystkich pięciu luf naraz. Szybkostrzelność była tak wysoka, że wystrzelenie zapasu amunicji (znajdującego się w magazynkach) było możliwe w zaledwie 2-3 sekundy.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j k l Zbigniew Gwóźdź: Samochodowe wyrzutnie granatów łzawiących, "Broń i Amunicja" nr 03/2013, ss.27-29

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 18. ISBN 83-86028-01-7.