Nabój

Karabinowy nabój zespolony

Nabój (daw. patron) – jednostka amunicji zawierająca w jednym pakiecie wszystkie elementy niezbędne do nadania wystrzeliwanemu z broni palnej pociskowi energii kinetycznej lub do wytworzenia eksplozji.

Budowa

Budowa współczesnego naboju zespolonego

W skład naboju wchodzą:

• spłonka lub zapłonnik
• ładunek wybuchowy (najczęściej jako ładunek miotający)
• łuska lub inny rodzaj osłony mieszczący w sobie wszystkie elementy naboju

W przypadku nabojów zespolonych (scalonych) w ich skład wchodzą dodatkowo:

• pocisk lub pociski

Rodzaje

W najogólniejszym ujęciu naboje dzieli się na:

• naboje zespolone (zawierające pocisk) w których wszystkie elementy pakietu stanowią integralną całość ładowaną do broni (współcześnie najpopularniejsze)
• naboje rozdzielnego ładowania w których elementy pakietu umieszczane są w broni osobno (popularne do II połowy XIX w., współcześnie wykorzystywane niekiedy jeszcze w działach bardzo dużego kalibru – tzw. naboje składane)

Ze względu na przeznaczenie do typu broni wyróżnia się:

• naboje strzeleckie
  • pistoletowe
  • rewolwerowe
  • pośrednie
  • karabinowe
• naboje artyleryjskie (działowe)
  • naboje moździerzowe

Ze względu na specjalne przeznaczenie i budowę:

• naboje saperskie
• naboje sportowe
• naboje bojowe
• naboje myśliwskie
  • kulowe
  • śrutowe
• naboje ćwiczebne
  • ślepe
• naboje szkolne
• naboje treningowe
• naboje sygnałowe
• naboje smugowe
• naboje kontrolno pomiarowe
• naboje bezłuskowe

Ponadto naboje ze względu na sposób zapłonu ładunku miotającego dzieli się na:

• naboje trzpieniowe
• naboje bocznego zapłonu
• naboje centralnego zapłonu

• 

  Nabój rozdzielnego ładowania (patron)

• 

  Nabój zespolony w łusce papierowej

• 

  Nabój zespolony w łusce metalowej

• 

  Nabój śrutowy

• 

  Nabój szkolny

• 

  Naboje ślepe

• 

  Naboje artyleryjskie

• 

  Artyleryjski nabój składany

• 

  Nabój bezłuskowy rozłożony na części

Historia

Pierwotnie ładowanie broni palnej było procesem bardzo czasochłonnym, a wszystkie elementy konieczne do wystrzelenia pocisku stanowiły odrębne elementy ekwipunku:

• prochownica – jako pojemnik na zapas prochu, którego porcję należało każdorazowo odmierzać przed wsypaniem do lufy
• prochowniczka – jako pojemnik na zapas prochu do podsypania panewki
• przybitka – oddzielająca proch od pocisku w lufie
• flejtuch – do utrzymania pocisku w lufie
• pociski – w formie ołowianych kul trzymanych osobno

Mimo, iż sytuacja taka trwała od początku wynalezienia broni palnej, to w okolicach XVII wieku w końcu opracowano system mogący usprawnić ten stan rzeczy – projektując pierwsze naboje stanowiące gotowe pakiety zawierające w sobie wszystkie te elementy (konieczne do oddania jednego strzału). Wynalezienie naboju, zrewolucjonizowało system ładowania broni palnej znacznie skracając cały proces.

Pierwszym rodzajem nabojów były naboje rozdzielnego ładowania (tzw. patrony), w których po rozerwaniu papierowej łuski wszystkie elementy naboju umieszczano oddzielnie w broni (ze względu na specyfikę ładowania broni odprzodowej). Był to nadal proces czasochłonny, ale mimo to znacząco szybszy niż rozwiązania wcześniejsze. Znaczący postęp nastąpił w XIX wieku, za sprawą pojawienia się pierwszych naboi zespolonych (początkowo w łusce papierowej) stosowanych w znacznie nowocześniejszej broni odtylcowej (głównie w karabinach iglicowych). Z czasem łuskę papierową zastąpiono metalową , co jeszcze bardziej usprawniło proces ładowania i niezawodność broni, a także umożliwiło projektowanie jej coraz bardziej zaawansowanych rodzajów (np. broń powtarzalna i automatyczna). Współcześnie naboje zespolone w łusce metalowej są zdecydowanie najpopularniejszym typem naboju. Pod koniec XX wieku, prowadzono również prace nad nowatorskimi nabojami bezłuskowymi, które nie zdobyły jednak szerszej popularności.

Zobacz też

• taśma nabojowa
• łódka nabojowa
• ładownik
• magazynek

Bibliografia

• Mała Encyklopedia Wojskowa (K-Q). T. 2. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.
• Stanisław Torecki: 1000 słów o broni i balistyce. Wyd. 3, popr. i uzup. Warszawa: Wydawn. Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982. ISBN 83-11-06699-X.
• Włodzimierz Kwaśniewicz: 1000 słów o dawnej broni palnej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07350-3.