Nabój
_L_spitzer_bullet,.jpg)
Nabój (daw. patron) – w zależności od przyjętej definicji: jednostka amunicji broni palnej lub ładunku miotającego.
Nabój jako jednostka amunicji[edytuj | edytuj kod]
W tym znaczeniu nabojem określa się jednostkę amunicji broni palnej niezbędną do oddania jednego strzału – nabój strzelecki (pistoletowy, karabinowy lub pośredni) lub nabój artyleryjski[1].
W skład naboju wchodzą[1]:
- pocisk
- ładunek miotający (np. prochowy)
a jeśli jest to nabój scalony, to także:
Istnieją również naboje pozbawione pocisku – np. tzw. „ślepe” oraz hukowe i gazowe. Naboje ślepe używane są w czasie ćwiczeń wojskowych do tzw. pozoracji, a także, np. w czołgach, do przedmuchiwania lufy[a]. Służą również do imitacji prawdziwych strzałów (np. podczas uroczystości) lub też do wystrzeliwania z broni różnych dodatkowych pocisków takich jak np. granaty nasadkowe.
Stosowane też bywają naboje ćwiczebne, treningowe i szkolne[1], pozbawione ładunku prochowego, z atrapą pocisku, służące do demonstracji oraz do szkoleń, np. nauczania ładowania i rozładowywania broni, jak również obchodzenia się z amunicją, np. w trakcie tzw. „taśmowania”, to znaczy umieszczania poszczególnych nabojów w ogniwach taśmy do broni maszynowej.
Nabój jako jednostka ładunku miotającego[edytuj | edytuj kod]
W tym znaczeniu nabojem określa się jednostkę ładunku miotającego, której deflagracja wytwarza gaz o wysokim ciśnieniu w lufie, umieszczana w komorze nabojowej oddzielnie za pociskiem – np. nabój prochowy.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W czasie przemieszczania się czołgu na polu walki zdarza się bardzo często, że do przewodu lufy dostają się różnego rodzaju zanieczyszczenia, np. piasek; jeśli dowódca czołgu podejrzewa, że takie zanieczyszczenie mogło nastąpić, to ma obowiązek – aby zapobiec zniszczeniu działa przez próbę wystrzału ostrym pociskiem przez zatkaną lufę – załadować wpierw nabój ślepy, którego zadaniem jest wydmuchnięcie zanieczyszczeń; współcześnie wszystkie czołgi są wyposażone fabrycznie w przedmuchiwacze lufy, praktycznie eliminujące ten problem.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 152. ISBN 83-86028-01-7.