Nabój
Nabój, w terminologii wojskowej słowo nabój[1] ma dwa znaczenia.
1. Jednostka amunicji broni palnej niezbędna do oddania jednego strzału – nabój strzelecki (pistoletowy lub karabinowy) lub nabój artyleryjski[2].
W skład naboju wchodzą[2]:
a jeśli jest to nabój scalony, to także:
Istnieją również naboje pozbawione pocisku – np. tzw. „ślepe” oraz hukowe i gazowe. Naboje ślepe używane są w czasie ćwiczeń wojskowych do tzw. pozoracji, a także, np. w czołgach, do przedmuchiwania lufy[3]. Służą również do imitacji prawdziwych strzałów (np. podczas uroczystości) lub też do wystrzeliwania z broni różnych dodatkowych pocisków takich jak np. granaty nasadkowe.
Stosowane też bywają naboje ćwiczebne, treningowe i szkolne[2], pozbawione ładunku prochowego, z atrapą pocisku, służące do demonstracji oraz do szkoleń, np. nauczania ładowania i rozładowywania broni, jak również obchodzenia się z amunicją, np. w trakcie tzw. „taśmowania”, to znaczy umieszczania poszczególnych nabojów w ogniwach taśmy do broni maszynowej.
2. Jednostka ładunku miotającego niezbędna do spowodowania wybuchu gazów w lufie, umieszczana w komorze nabojowej oddzielnie za pociskiem – np. nabój prochowy.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W czasach dawniejszych (XVII-XIX wiek) w użyciu była nazwa patron.
- ↑ a b c Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak, Encyklopedia współczesnej broni palnej, s. 152.
- ↑ W czasie przemieszczania się czołgu na polu walki zdarza się bardzo często, że do przewodu lufy dostają się różnego rodzaju zanieczyszczenia, np. piasek; jeśli dowódca czołgu podejrzewa, że takie zanieczyszczenie mogło nastąpić, to ma obowiązek – aby zapobiec zniszczeniu działa przez próbę wystrzału ostrym pociskiem przez zatkaną lufę – załadować wpierw nabój ślepy, którego zadaniem jest wydmuchnięcie zanieczyszczeń; współcześnie wszystkie czołgi są wyposażone fabrycznie w przedmuchiwacze lufy, praktycznie eliminujące ten problem.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 152. ISBN 83-86028-01-7.
