HMS Hood (1891)
.jpg) HMS „Hood” w latach 90. XIX w. | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
12 sierpnia 1889 |
| Wodowanie |
30 lipca 1891 |
 Royal Navy
| |
| Wejście do służby |
1 czerwca 1893 |
| Zatopiony |
1914 jako okręt blokadowy |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 14 150 dt |
| Długość |
124,97 m |
| Szerokość |
22,86 m |
| Zanurzenie |
8,33 m |
| Napęd | |
| 8 kotłów parowych, 2 maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy 11 000 ihp, 2 śruby | |
| Prędkość |
16,7 węzła |
| Uzbrojenie | |
| 4 działa kal. 343 mm (2 × II) 10 dział kal. 152 mm (10 × I) 10 dział 6-funtowych (kal. 57 mm, 10 × I) 12 dział 3-funtowych (kal. 47 mm, 12 × I) 7 wyrzutni torped kal. 450 mm | |
| Opancerzenie | |
| burty do 457 mm, wieże do 432 mm | |
| Załoga |
690 |
HMS Hood – brytyjski pancernik z przełomu XIX i XX wieku. Był zmodyfikowanym okrętem typu Royal Sovereign.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Pancerniki typu Royal Sovereign zostały zaprojektowane przez sir Williama White'a. W momencie oddania do służby były najpotężniejszymi okrętami wojennymi na świecie.
HMS „Hood” różnił się od pozostałych okrętów tego typu tym, że jego artyleria główna kalibru 343 mm była umieszczona w dwóch dwudziałowych wieżach (starego typu), a nie w barbetach. Dlatego niekiedy jest klasyfikowany jako odrębny typ pancernika[1][2]. Artyleria średnia składała się z 10 dział kalibru 152 mm, a lekka z 10 dział 57 mm i 12 dział 47 mm. Pancernik posiadał także siedem wyrzutni torpedowych (cztery nawodne i trzy poniżej linii wodnej). Opancerzenie miało grubość 457 mm w pasie głównym, zmniejszając się po stronie dziobowej i rufowej do 356 mm, a na pokładzie wynosiło 76 mm. Wieże miały pancerz 437 mm[2].
Z uwagi na masę wież artyleryjskich „Hood” miał wyraźnie niższą wolną burtę od pozostałych okrętów typu Royal Sovereign. Przy wzburzonym morzu osiągał dużo niższą prędkość od pozostałych okrętów tego typu[3]. W 1894 roku otrzymał stępkę przechyłową, co poprawiło jego właściwości morskie[4].
W 1904 roku przeszedł modernizację, podczas której m.in. zdjęto działa kal. 152 mm z górnego pokładu[5].
Porównanie walorów „Hooda” i pozostałych pancerników tego typu sprawiło, że Admiralicja zdecydowała, że kolejne pancerniki będą wyposażone w barbety, a nie wieże artyleryjskie starego typu. Późniejsze wieże artyleryjskie wywodzą się właśnie z barbet[4].
_LOC_16922u.jpg)
Historia służby[edytuj | edytuj kod]
Stępkę pod budowę HMS „Hood” położono 12 sierpnia 1889 roku w stoczni Chatham Dockyard. Wodowanie miało miejsce 30 lipca 1891 roku, wejście do służby 1 czerwca 1893 roku[1][3].
Od czerwca 1893 roku do 1900 roku służył we Flocie Śródziemnomorskiej. W 1897 i 1898 roku należał do eskadry chroniącej porządek podczas antytureckiego powstania na Krecie. Po pobycie w Pembroke Dock ponownie stacjonował na Morzu Śródziemnym do grudnia 1902 roku. Od czerwca 1903 roku w Home Fleet, a od 1905 roku był w rezerwie. Od 1909 częściowo rozbrojony służył jako okręt koszarowy w Queenstown w Irlandii.
W 1913 i 1914 roku był używany do pierwszych testów z bąblami przeciwtorpedowymi. W listopadzie 1914 roku został zatopiony jako okręt blokadowy u wejścia do portu Portland[4][5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Chesneau, Koleśnik i Campbell 1979 ↓, s. 33.
- ↑ a b Burt 2013 ↓, s. 101.
- ↑ a b Burt 2013 ↓, s. 103.
- ↑ a b c Parkes 1970 ↓, s. 364.
- ↑ a b Burt 2013 ↓, s. 108.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ray A. Burt: British Battleships 1889-1904. Barnsley: Seaforth Publishing, 2013, s. 101–108. ISBN 978-1-84832-173-1. (ang.).
- Roger Chesneau, Eugène M. Koleśnik, N.J.M. Campbell: Conway's All the World's Fighting Ships: 1860-1905. Londyn: Conway Maritime Press, 1979, s. 33. ISBN 0-85177-133-5. (ang.).
- Oscar Parkes: British Battleships, "Warrior" 1860 to "Vanguard" 1950: a History of Design, Construction and Armament. Londyn: Seeley Services & Co., 1970, s. 354–365. ISBN 978-0-85422-002-1. (ang.).