HMS Royal Sovereign (1891)
 HMS „Royal Sovereign” w 1897 | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
30 września 1889 |
| Wodowanie |
26 lutego 1891 |
 Royal Navy
| |
| Wejście do służby |
31 maja 1892 |
| Los okrętu |
złomowany 1913 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 14 150 dt |
| Długość |
124,97 m |
| Szerokość |
22,86 m |
| Zanurzenie |
8,38 m |
| Napęd | |
| 8 kotłów parowych, 2 maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy 12 000 ihp, 2 śruby | |
| Prędkość |
17,5 węzła |
| Uzbrojenie | |
| 4 działa kal. 343 mm (2 × II) 10 dział kal. 152 mm (10 × I) 16 dział 6-funtowych (kal. 57 mm, 16 × I) 12 dział 3-funtowych (kal. 47 mm, 12 × I) 7 wyrzutni torped kal. 450 mm | |
| Opancerzenie | |
| burty do 457 mm, barbety do 432 mm | |
| Załoga |
712 |
HMS Royal Sovereign – brytyjski pancernik z przełomu XIX i XX wieku. Był pierwszym okrętem swojego typu. Był to piąty okręt Royal Navy noszący tę nazwę.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Pancerniki typu Royal Sovereign zostały zaprojektowane przez sir Williama White'a. W momencie oddania do służby były najpotężniejszymi okrętami wojennymi na świecie.
_13.5_in_guns.jpg)
HMS „Royal Sovereign” posiadał artylerię główną kalibru 343 mm rozmieszczoną w dwóch dwudziałowych barbetach. Artyleria średnia składała się z 10 dział kalibru 152 mm, a lekka z 16 dział 57 mm i 12 dział 47 mm. Pancernik posiadał także siedem wyrzutni torpedowych (pięć nawodnych i dwie poniżej linii wodnej). Opancerzenie miało grubość 457 mm w pasie głównym, zmniejszając się po stronie dziobowej i rufowej do 356 mm, a w pasie górnym wynosiło od 102 do 76 mm.
W momencie oddania do służby rozwijał prędkość maksymalną 17,5 węzła, co czyniło go nie tylko najpotężniejszym, ale i najszybszym pancernikiem na świecie[1].
Okręt miał wysoką wolną burtę, co poprawiało jego walory morskie przy znacznej masie. Początkowo jednak nadmiernie kołysał się na wzburzonym morzu, co zostało skorygowane przez zamontowanie stępki przechyłowej w latach 1894-1895[2].
W latach 1903-1904 przeszedł modernizację, podczas której zostały usunięte nawodne wyrzutnie torpedowe, a działa 152 mm na górnym pokładzie zostały umieszczone w kazamatach[3].
Historia służby[edytuj | edytuj kod]
Stępkę pod budowę HMS „Royal Sovereign” położono 30 września 1889 roku w stoczni Portsmouth Dockyard. Wodowanie miało miejsce 26 lutego 1891 roku (matką chrzestną była królowa Wiktoria), wejście do służby 31 maja 1892 roku[4].
Rozpoczął swą służbę jako okręt flagowy Floty Kanału. W 1892 i 1893 roku brał udział w manewrach Royal Navy. Był jednym z okrętów, który uświetnił otwarcie Kanału Kilońskiego w czerwcu 1895 roku. W kolejnych latach brał udział w manewrach floty, a od września 1897 roku do sierpnia 1902 roku służył we Flocie Śródziemnomorskiej.
9 listopada 1901 roku doszło na nim do rozerwania jednego z dział kalibru 152 mm, wskutek niewłaściwego domknięcia zamka. Zginął 1 oficer i 5 marynarzy, a 20 ludzi (w tym 1 oficer) zostało rannych.
Od 1902 roku pływał w składzie Home Fleet, przemianowanej w 1905 roku na Flotę Kanału. W latach 1903-1904 przeszedł intensywny remont. Od roku 1909 przebywał w rezerwie, a w październiku 1913 roku został sprzedany na złom do Włoch[5][6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Parkes 1970 ↓, s. 360.
- ↑ Burt 2013 ↓, s. 72-73.
- ↑ Burt 2013 ↓, s. 85.
- ↑ Chesneau, Koleśnik i Campbell 1979 ↓, s. 32.
- ↑ Parkes 1970 ↓, s. 363.
- ↑ Burt 2013 ↓, s. 90.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ray A. Burt: British Battleships 1889-1904. Barnsley: Seaforth Publishing, 2013, s. 68–100. ISBN 978-1-84832-173-1. (ang.).
- Roger Chesneau, Eugène M. Koleśnik, N.J.M. Campbell: Conway's All the World's Fighting Ships: 1860-1905. Londyn: Conway Maritime Press, 1979, s. 32. ISBN 0-85177-133-5. (ang.).
- Oscar Parkes: British Battleships, "Warrior" 1860 to "Vanguard" 1950: a History of Design, Construction and Armament. Londyn: Seeley Services & Co., 1970, s. 354–365. ISBN 978-0-85422-002-1. (ang.).