Hala Rycerzowa
Hala Rycerzowa – duża polana w Beskidzie Żywieckim w Grupie Wielkiej Raczy. Znajduje się na Przełęczy Halnej (1165 m) i stokach wznoszących się nad nią szczytów Wielkiej Rycerzowej (1226 m) i Małej Rycerzowej (1207 m). Największa część polany znajduje się na wschodnich stokach Przełęczy Halnej i tutaj też, na wypłaszczeniu terenu znajduje się schronisko turystyczne – bacówka PTTK na Rycerzowej[1][2].
Halami dawniej w Karpatach nazywano polany, które nie były koszone, lecz tylko wypasane i stąd pochodzi pierwsza część nazwy[3]. Druga część nazwy pochodzi od miejscowości Rycerka Dolna i Rycerka Górna (dawniej Rycerka), które prawdopodobnie były własnością rycerską. Nazwę tej wsi oraz szczytu wymienia Andrzej Komoniecki w dziele Chronografia albo dziejopis żywiecki. Polanę zaś, jak większość polan w Beskidzie Żywieckim wytworzyli Wołosi metodą cyrhlenia[4].
Z rzadkich roślin na Hali Rycerzowej tej rośnie dzwonek piłkowany[5]. Hala nie jest już wypasana, z powodów nieopłacalności ekonomicznej pasterstwo w Karpatach uległo bowiem ogromnemu ograniczeniu. Dzięki dużym niezalesionym terenom stanowi jednak doskonały punkt widokowy. Znajduje się też na niej duży węzeł szlaków turystycznych[4].
Szlaki turystyczne
[edytuj | edytuj kod]
Zwardoń – Wielka Racza – Przełęcz Przegibek – Wielka Rycerzowa – Przełęcz Halna – Młada Hora – Rycerka Dolna stacja kol.
Przełęcz Halna – Wiertalówka – Przełęcz Kotarz – Muńcuł – Ujsoły
Przełęcz Halna – Bacówka PTTK na Rycerzowej – Soblówka
Przełęcz Halna – Przełęcz Przegibek
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Tomasz Biesik: Schroniska górskie dawniej i dziś. Beskid Żywiecki. Bielsko-Biała: Wyd. „Logos” Agnieszka Korzec-Biesik, 2013, s. 61–68. ISBN 978-83-925599-4-8.
- ↑ Beskid Śląski i Żywiecki. Mapa 1:50 000. Kraków: Wyd. „Compass”, 2011. ISBN 978-83-7605-084-3.
- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ a b Stanisław Figiel, Piotr Krzywda: Beskid Żywiecki. Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2006. ISBN 83-89188-59-7.
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
