Henry Clinton (1730–1795)

Sir Henry Clinton

Henry Clinton (ur. 1730, zm. 23 grudnia 1795) – brytyjski generał.

Jego ojcem był admirał George Clinton. Mając zaledwie 13 lat Henry został dowódcą Coldstream Guards.

Gdy trwała wojna siedmioletnia (1756–1763) wyróżnił się jako adiutant księcia Ferdynanda Brunszwickiego (w latach 1760–1762). W 1772 roku otrzymał rangę generała. W latach 1772–1774 był posłem do parlamentu.

W 1775 generałowie Clinton, William Howe i John Burgoyne przybyli by swymi wojskami wzmocnić siły brytyjskie w Ameryce Płn przed spodziewaną wojną z kolonistami. Wyróżnił się w bitwie o Bunker Hill (1775), za co awansował na najważniejszego dowódcę po gen. Howe’em. Z kolei za swój udział w bitwie pod Long Island (1776) został mianowany generałem-pułkownikiem (Lieutenant General) i uzyskał szlachectwo. W 1776 Clinton bez powodzenia atakował Sullivans Island niedaleko Charleston i zdobył Newport.

W latach 1778–1782 Clinton był naczelnym dowódca sił brytyjskich w Ameryce. Clinton brał udział w wyprawie na Nowy jork, którą prowadził William Howe w sierpniu 1776 roku. Clinton często krytykował metody walki Howe’a. W maju 1778 roku zastąpił go ostatecznie na stanowisku naczelnego dowódcy wojsk brytyjskich w Ameryce, gdy Howe przegrał pod Saratogą.

Klęska pod Saratogą spowodowała przyłączenie się Francji do wojny, dowództwo nakazało więc Clintonowi odesłanie 5.000 żołnierzy ze swej armii do obrony Karaibów. Z tak uszczuploną armią musiał wycofać się spod Filadelfii, jednak nadal mógł skutecznie walczyć z Washingtonem, co udowodniła min. bitwa o Monmouth. Nową kwaterę główną założył w Nowym Jorku. W 1779 przeniósł teatr działań wojennych na południe. On i gen. Charles Cornwallis zdobyli Charleston w 1780. Następnie Clinton powrócił do Nowego Jorku. Obaj dowódcy nieustannie się ze sobą kłócili.

W 1781 roku nie przyszedł z pomocą gen. Cornwallisowi oblężonemu w Yorktown, co pogrążyło całą kampanię. W tym samym roku Clinton dobrowolnie złożył dowództwo i powrócił do Anglii, gdzie opublikował swoje Narrative by uzasadnić w nich swoje wojenne postępowanie. W 1790 powrócił do o Izby Gmin. W roku 1794 został mianowany gubernatorem Gibraltaru. Zmarł w Kornwalii w 1795 zanim jeszcze wyruszył do Gibraltaru.