Hińczowa Zatoka
Hińczowa Zatoka (niem. Hinzenbucht, słow. Hincova zátoka, węg. Hincói-öblözet[1]) – skalna zatoka wcinająca się w skały masywu Cubryny nad Morskim Okiem, a dokładniej między orograficznie prawy filar Turni Zwornikowej i północny filar Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego. Znajduje się na górnym przedłużeniu wielkiego Zielonego Piargu. Po prawej stronie (patrząc od dołu) Hińczową Zatokę ogranicza najniższa część grzędy opadająca z Niżniej Galerii Cubryńskiej i ściana wschodniego filara Turni Zwornikowej, po lewej Gruszka, na wprost pionowy próg Małego Kotła Mięguszowieckiego o wysokości około 60 m. W zimie na progu tym powstają jedne z najdłuższych nad Morskim Okiem lodospadów. Są bardzo atrakcyjne dla wspinaczy lodowcowych, jednak ich użyteczność wspinaczkowa jest niewielka z powodu występującego prawie bez przerwy zagrożenia lawinowego. Na progu ma bowiem wylot wielki Cubryński Żleb, którym schodzą zarówno lawiny śnieżne, jak i kamienne. Latem na progu po większych opadach tworzy się ogromny wodospad. Stale osuwające się Cubryńskim Żlebem okruchy skalne spowodowały powstanie u jego wylotu wielkiego Zielonego Piargu. Miejsce to znane jest także ratownikom TOPR-u – do Hińczowej Zatoki czasami spadają turyści i taternicy[2].
Nazwę Hińczowej Zatoki wprowadził Władysław Cywiński w 8 tomie przewodnika „Tatry”[2].
Wieczny cień panujący w Hińczowej Zatoce oraz duże lawiny śnieżne powodują, że w Hińczowej Zatoce stale utrzymuje się Hińczowy Śnieżnik. Późnym latem, po częściowym stopieniu śniegu w Hińczowej Zatoce odsłania się skalny próg o wysokości do 15 m[2].
Z prawej strony Hińczowej Zatoki łatwo można wejść na poziomy zachód przecinający ścianę Kazalnicy Cubryńskiej[2].
Drogi wspinaczkowe[edytuj | edytuj kod]
Z Hińczowej Zatoki wychodzą dwie drogi wspinaczkowe. Punktem docelowym obydwu jest Przełączka za Turnią Zwornikową[2].
- Droga Wallischa; II w skali tatrzańskiej, czas przejścia 45 min.
- Cubryńskim Żlebem; II, w jednym miejscu II i IV. Droga na całej długości prowadzi ściśle dnem Cubryńskiego Żlebu[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2020-01-23] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ a b c d e f Władysław Cywiński, Tatry. Przewodnik szczegółowy. Tom 8. Cubryna, Poronin: Wyd. Górskie, 2001, ISBN 83-7104-026-1