Hiperdoncja

Hiperdoncja
	hyperdontia
	; Zdjęcie radiologiczne wewnątrzustne pokazujące obecność zęba nadliczbowego w linii pośrodkowej (mesiodens).
	Klasyfikacje
ICD-10	K00.1; Zęby nadliczbowe
MeSH	D014096

Hiperdoncja, zwiększenie liczby zębów (łac. hyperdontia; z gr. νπερ – zbyt dużo, οδοντ – ząb, -ια; ang. hyperdontia) – zaburzenie rozwojowe polegające na obecności zębów nadliczbowych o nieprawidłowej budowie albo prawidłowo zbudowanych zębów dodatkowych^[1].

W uzębieniu mlecznym hiperdoncję obserwuje się rzadko (0,3-1,8%), w uzębieniu stałym częściej (2-3,1%). Występuje częściej u mężczyzn niż u kobiet (2:1) i częściej dotyczy szczęki niż żuchwy (9:1)^[1].

Nadmierna liczba zębów może być:

prawdziwa (hyperdontia vera)
rzekoma – (pozorna) (hyperdontia spuria) – spowodowana przetrwaniem zęba mlecznego
trzecie ząbkowanie (dentitio tertia) – gdy po usunięciu zębów stałych wyrzynają się wcześniej zęby zatrzymane^[1]

Najczęstsze formy nadliczbowych zębów to:

mesiodens – ząb pośrodkowy – występujący w szczęce między siekaczami przyśrodkowymi
zęby zatrzonowe (dentes distomolares) – występują za trzecim zębem trzonowym lub po jego stronie językowej
zęby przytrzonowe (dentes paramolares) – zlokalizowane policzkowo lub językowo między pierwszym a drugim lub drugim a trzecim zębem trzonowym

Na ogół zwiększona liczba kilku zębów występuje symetrycznie^[1]. Objawy tego zaburzenia rozwojowego wynikają najczęściej z zaburzenia funkcji stawu skroniowo-żuchwowego.

Hiperdoncja może stanowić część obrazu klinicznego zespołów wad wrodzonych, takich jak: