Horunnefer
Horunnefer (Hr-wn-nfr – umiłowany Amona-Re, króla bogów) – wódz nubijski, ostatni rodzimy władca Górnego Egiptu[1] (ur. ?, zm. 199 p.n.e.). Przywódca powstania przeciw greckim rządom Ptolemeuszy w starożytnym Egipcie[2].
Tło historyczne[edytuj | edytuj kod]
Greckie rządy w starożytnym Egipcie, budziły sprzeciw rodowitych Egipcjan. Władcy z dynastii Ptolemeuszy, oficjalnie wspierali egipską kulturę i religię, jednak wszelką władzę i najważniejsze stanowiska piastowali Grecy. Egipcjanie nie mogli decydować o losach własnego kraju[1][2]. Horunnefer w 206 roku p.n.e. odniósł zwycięstwo nad rządowymi wojskami. Kilka miesięcy później zajął Teby i został ogłoszony faraonem przez kapłanów Amona[2]. Jego władza obejmowała tereny północnego Egiptu od Abżu (grecka nazwa Abydos) po Inerty (grecka nazwa Pathyrsis) na południu[2]. Wśród uczonych zarysowują się dwie tendencje. Pierwsza przypisuje Ptolemeuszom rolę macedońskich faraonów. Druga uznaje ich za najeźdźców i dynastię obcą starożytnemu Egiptowi[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Adam Łukaszewicz "Egipt Greków i Rzymian", Książka i Wiedza, wyd. I, Warszawa 2006
- ↑ a b c d Toby Wilkinson "Powstanie i upadek starożytnego Egiptu", Dom Wydawniczy Rebis Sp. z o.o., wyd. I, Poznań 2011
- ↑ Adam Łukaszewicz "Egipt Greków i Rzymian", Książka i Wiedza, wyd. I, Warszawa 2006, str. 193-194