Horyzontalne przewierty kierunkowe

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Horyzontalne przewierty kierunkowe (HDD - Horizontal Directional Drilling) – nowoczesna technologia (zaliczana do grupy tzw. technologii bezwykopowych) polegająca na wykonywaniu poziomych przewiertów sterowanych. Przewierty horyzontalne są odmianą otworów kierunkowych. Dzięki zastosowaniu nowoczesnych systemów pomiarowych i sterujących, trajektoria wykonanego przewiertu i położenie punktu wyjścia niemal idealnie pokrywają się z zaprojektowanymi, co pozwala na wykonywanie tego typu przewiertów na terenach silnie zurbanizowanych.

Przeznaczenie[edytuj | edytuj kod]

Horyzontalne przewierty kierunkowe umożliwiają wykonywanie różnego rodzaju instalacji (wodociągi, kanalizacja, gazociągi, linie energetyczne) metodą bezwykopową wszędzie tam, gdzie niemożliwe jest wykonanie odkrytego wykopu pod rury lub kable:

  • Na terenach silnie zurbanizowanych, gdzie wykorzystanie metod tradycyjnych jest niemożliwe ze względu na istniejącą zabudowę.
  • Gdy zachodzi potrzeba pokonania przeszkód w postaci traktów komunikacyjnych (ruchliwych szos, torów tramwajowych i kolejowych).
  • Na terenach o gęstej sieci wodociągów, kanalizacji oraz linii energetycznych i telekomunikacyjnych. W takim przypadku jedynym rozwiązaniem jest wykonanie poziomego przewiertu poniżej siatki instalacji.
  • W przypadku przekraczania żeglownych rzek i kanałów bardziej opłacalne może być położenie instalacji pod dnem, niż budowa konstrukcji zawieszonej nad lustrem wody.
  • Podczas pokonywania gór i wzniesień.
  • Podczas prowadzenia instalacji przez tereny które ze względu na walory przyrodnicze i krajobrazowe powinny zostać nienaruszone.

Poszczególne fazy wykonania horyzontalnego przewiertu kierunkowego[edytuj | edytuj kod]

Wykonanie przewiertu pod planowaną instalację rurociągu można podzielić na następujące etapy:

  • wykonanie projektu trajektorii i wyznaczenie położenia punktu wyjścia przewiertu,
  • dobór technologii wiercenia,
  • przygotowanie terenu dla potrzeb urządzenia wiertniczego oraz zaplecza technicznego - zazwyczaj od 500 do 1500 m2 (w skrajnych przypadkach nawet 3000 m2),
  • wiercenie, składające się z trzech etapów:
    • etap I - wykonanie wiercenia pilotowego,
    • etap II - rozwiercanie powrotne,
    • etap III - instalacja rurociągu,
  • przywrócenie terenu zakończonych prac wiertniczych do stanu pierwotnego.

Dobór trajektorii horyzontalnego przewiertu kierunkowego[edytuj | edytuj kod]

Wyboru trajektorii przewiertu dokonuje się na etapie projektowania, analizując następujące dane:

  • wymaganą średnicę, długość i przeznaczenie rurociągu,
  • minimalną wymaganą grubość skał nadkładu nad rurociągiem,
  • typ wgłębnego systemu pomiarowego oraz jego dokładność,
  • materiał projektowanego rurociągu oraz jego parametry wytrzymałościowe,
  • panujące na danym terenie warunki geologiczne,
  • wymagane wartości kątów wejścia i wyjścia,
  • możliwości urządzenia wiertniczego.

Narzędzia wiercące[edytuj | edytuj kod]

Narzędzia wiercące dobierane są pod kątem rodzaju przewiercanej skały - w pierwszej kolejności uwzględnia się fizyko - mechaniczne własności górotworu oraz tendencję skał do krzywienia osi otworu.

Stosowane narzędzia:

Systemy pomiarowe[edytuj | edytuj kod]

Umożliwiają śledzenie w czasie rzeczywistym parametrów wiercenia, takich jak kąt (azymut) wiercenia, kąt pochylenia głowicy narzędzia wiercącego oraz bieżącą głębokość.

Stosuje się dwa podstawowe systemy pomiarowe:

  • system radiowy,
  • system kablowy.

Wiertnice[edytuj | edytuj kod]

Produkowane obecnie urządzenia wiertnicze to samojezdne wiertnice gąsienicowe o napędzie dieslowskim. Biorąc pod uwagę parametry takie jak siła uciągu / pchania, moment obrotowy i wydatek pompy płuczkowej, dzielimy je następująco:

  • wiertnice małe,
  • wiertnice średnie,
  • wiertnice duże.

Rury osłonowe[edytuj | edytuj kod]

Zasadniczą częścią wykonywanej z użyciem technologii horyzontalnych przewiertów kierunkowych instalacji, jest rura osłonowa, wewnątrz której pociągnięty będzie przewód, lub popłynie tłoczone medium. Podział ze względu na użyte do produkcji materiały wygląda następująco:

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • K. Czudec, R. Osikowicz, "Wybrane zagadnienia wykonywania horyzontalnych przewiertów kierunkowych", Nowoczesne Techniki i Technologie Bezwykopowe 1/1998.