Indicazione geografica tipica
Indicazione geografica tipica, w skrócie IGT, jest używaną we Włoszech klasą wina, pomyślaną jako odpowiednik francuskiego vin de pays (wina regionalnego). Oznaczenie zostało wprowadzone ustawą nr 164 z 10 lutego 1992. Wina IGT są oznaczane na etykiecie regionem pochodzenia i, opcjonalnie odmianą winogron. Przepisy dopuszczają, że nie więcej niż 15% winogron może pochodzić z innego regionu niż wskazany, a wino może być sprzedawane w zbiornikach i butelkowane poza regionem[1].
W skali jakości wina IGT mieszczą się między winem stołowym (vino da tavola) i winami klasy denominazione di origine controllata (DOC). Nie jest to jednak regułą. Niektóre bardzo dobre wina z uznanych regionów są sprzedawane jako IGT, np. jeśli zawierają odmiany, które nie są wymieniane w tradycyjnych przepisach lokalnych DOC czy DOCG.
We francuskojęzycznej części doliny Aosty prawo dopuszcza używanie także określenia vin de pays zamiast indicazione geografica tipica. Analogiczna zasada obowiązuje w niemieckojęzycznej części Włoch, w Tyrolu Południowym, gdzie można używać oznaczenia Landwein[2].
W związku z nowymi wytycznymi Unii Europejskiej określenie IGT będzie zastąpione przez IGP (indicazione geografica protetta)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Tutto vino. Guida completa ai vini d'Italia (wł.), Giunti Editori, Florencja 2008, ISBN 978-88-440-3610-2
- ↑ NUOVA DISCIPLINA DELLE DENOMINAZIONI D'ORIGINE (PDF). cantineonline.it. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-07-10)]. Tekst ustawy z roku 1992 (wł.)
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Burton Anderson, Italiens Weine 2004/05 (niem.), Hallwag, Gräfe und Unzer Verlag, Monachium 2004. ISBN 978-3-7742-6365-5
- Jacques Orhon, Le nouveau guide des vins d’Italie (fr.), Les editions de l'homme, Montreal 2007. ISBN 978-2-7619-2437-5
- Jancis Robinson, Das Oxford Weinlexikon (niem.), Hallwag, Gräfe und Unzer Verlag, Monachium 2006. ISBN 978-3-8338-0691-9