Peñón de Alhucemas

Peñón de Alhucemas
Kontynent	Afryka
Państwo	Hiszpania
Akwen	Morze Śródziemne
Archipelag	Islas Alhucemas
Powierzchnia	0,015 km²
Populacja ; • liczba ludności	; 32
	Położenie na mapie Hiszpanii Peñón de Alhucemas
	35°12′49″N 3°53′22″W/35,213611 -3,889444
	Multimedia w Wikimedia Commons

Peñón de Alhucemas to wysepka w zachodniej części Morza Śródziemnego, należąca do Hiszpanii i położona w zatoce o tej samej nazwie, 700 metrów od wybrzeży Maroka i 84 km od najbliższego terytorium Hiszpanii, Melilli. Obejmuje, wraz z dwiema niezamieszkanymi wysepkami (Isla de Tierra i Isla de Mar), położonymi zaledwie 50 metrów od wybrzeży Maroka oraz 800 i 900 metrów od głównej wyspy, archipelag o nazwie Islas Alhucemas.

Geografia

Peñón de Alhucemas mierzy około 170 metrów długości i 86 metrów szerokości, ma przybliżoną powierzchnię 0,015 km² i ma maksymalną wysokość 27 metrów w północnej części. Wyspa ma obwód około 480 m, a większość z niej ma kształt klifu. Całość tworzą budowle z różnych okresów, pozostałości fortyfikacji i baterii. Posiada kościół, latarnię morską, kilka domów, port i fort z magazynami. Posiada również cysternę, która jest okresowo uzupełniana wodą przywożoną łodzią z półwyspu. Jest to punkt cumowania dla kilku podmorskich kabli łączących z Melillą, Ceutą i Półwyspem Iberyjskim. Jest stale strzeżony przez siły zbrojne należące do „Wielkiego Kapitana” Tercio I Legionu Melilla. Z główną wyspą połączona niewielkim mostkiem znajduje się malutka wysepka La Pulpera, która niegdyś służyła jako cmentarz.

Historia

Peñón de Alhucemas została przekazana przez sułtana Sadytów Abdullaha al-Ghaliba w 1560 roku Koronie Hiszpańskiej (za czasów Filipa II) w zamian za ochronę przed najazdami osmańskimi. Został ostatecznie zajęty za czasów Karola II, 28 sierpnia 1673 roku, przez flotę dowodzoną przez markiza Montesarchio, Andrésa Dávalosa. Liczyło ponad 300 mieszkańców, którzy handlowali z pobliskim kabylem(inne języki) Beni Wariaghel(inne języki).

Stało się więzieniem dla zwykłych więźniów, polityków i wygnańców. W 1838 r. doszło do powstania więźniów politycznych. W 1902 roku Francja uznała zwierzchnictwo Hiszpanii nad skałą. Aby zapewnić mieszkańcom wyspy czas odniesienia, na jej wieży wzniesiono zegar. Dzieło powstało dzięki gubernatorowi wyspy, podpułkownikowi Mariano Arquésowi Chavarríi, ojcu pisarza Enrique Arquésa. Dowództwo na placu sprawował od 1 listopada 1904 r. do 31 maja 1907 r.^[1]

Został zaatakowany w 1921 roku przez Abd al-Karima podczas wojny o Rif. W 1922 roku baterie kabylskie zatopiły parowiec Juan de Juanes, który pełnił funkcje pocztowe z Melillą. Do dziś znajduje się około 150 metrów na północ od wyspy. W 1925 roku brał udział w desancie Al-Husajmy jako wysunięta pozycja bojowa, dysponując 24 działami artylerii ze 155 haubicami i 7,5 działami w celu wsparcia operacji, niezależnie od mobilnej artylerii jednostek desantowych.

Islas Alhucemas liczyły kiedyś 350 mieszkańców.^[2]

Hiszpańska rodzina na ulicy w Peñón de Alhucemas, około 1915 r.
Nocny widok na wyspę.
Widok na wyspę w 1925 roku, podczas wojny o Rif.

Zobacz też

Przypisy

↑ Antonio M. Carrasco (6 sierpnia 2022), La Torre de la isla de Alhucemas, símbolo de la presencia española en el norte de África [online], El Debate [dostęp 2024-10-05] (hiszp.).
↑ Islas y peñones en el norte de África, islas de Alhucemas [online], 2 lipca 2015 [dostęp 2024-10-05] [zarchiwizowane z adresu 2015-07-02] (hiszp.).

[1] Antonio M. Carrasco (6 sierpnia 2022), La Torre de la isla de Alhucemas, símbolo de la presencia española en el norte de África [online], El Debate [dostęp 2024-10-05] (hiszp.).

[2] Islas y peñones en el norte de África, islas de Alhucemas [online], 2 lipca 2015 [dostęp 2024-10-05] [zarchiwizowane z adresu 2015-07-02] (hiszp.).

[1]

[2]