Samotny wilk i szczenię

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Ittō Ogami)
Samotny wilk i szczenię
jap. 子連れ狼
(Kozure ōkami)
Gatunekchanbara
Manga
AutorKazuo Koike
ArtystaGōseki Kojima
WydawcaFutabasha
Polski wydawcaMandragora, Hanami
Odbiorcyseinen
Drukowana wShūkan Manga Action
Wydawanawrzesień 1970kwiecień 1976
Liczba tomóww wydaniu oryginalnym: 28
w wydaniu polskim: 20

Samotny wilk i szczenię (jap. 子連れ狼 Kozure ōkami; dosł. „Wilk wędrujący z dzieckiem”)manga stworzona przez scenarzystę Kazuo Koike i rysownika Goseki Kojimę. Ukazywała na łamach magazynu „Shūkan Manga Action” od września 1970 do kwietnia 1976. Jej rozdziały zostały zebrane w 28 tomach. W Polsce w latach 2006–2008 siedem pierwszych tomów opublikowało wydawnictwo Mandragora; w 2022 wydawnictwo Hanami wznowiło polską edycję od początku w serii składającej się z 20 tomach[1][2].

Fabuła[edytuj | edytuj kod]

Samotny wilk i szczenię opowiada historię Ogamiego Itto, kata sioguna, oskarżonego podstępnie o przestępstwo, którego nie popełnił. Nie poddaje się karze, zostaje płatnym zabójcą i wraz z trzyletnim synkiem Daigoro mści się na fałszywych oskarżycielach. Ojciec i syn znani są odtąd jako Samotny Wilk i Szczenię. "Dziecko do wypożyczenia, miecz do wynajęcia", głosi napis wymalowany na sztandarze niesionym przez wędrownego samuraja.

Fabuła po części oparta jest na faktach historycznych. Główny bohater pochodzi z rodu Ogami, który zniknął z kart historii Japonii około 1655.

"Ta opowieść zabierze cię w daleką przeszłość, do obcego, mrocznego i nieprzyjaznego świata. Koike i Kojima po mistrzowsku snują opowieść o człowieku, który wraz z synem kroczy drogą wiodącą na dno piekła"[3].

Adaptacje[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie serii powstało m.in. siedem filmów kinowych, cztery sztuki teatralne, serial telewizyjny.

Wpływ[edytuj | edytuj kod]

Samotny wilk i szczenię stał się inspiracją dla następnego po Koikem i Kojimie pokolenia twórców komiksowych w Japonii, Stanach Zjednoczonych i Europie[3]. Ma status kultowej mangi w Japonii i w USA. Serią bezpośrednio inspirowali się Max Allan Collins i Richard Piers Rayner, tworząc komiks Droga do zatracenia oraz Frank Miller tworząc Ronina.

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

Manga zdobyła nagrodę Eisnera w 2001 i nagrodę Harveya w 2001 i 2002[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Tytuł, na który czekało w Polsce wiele osób [online], Twitter, 8 października 2022 [dostęp 2022-10-09] (pol.).
  2. Samotny wilk i szczenię [online], alejakomiksu.com [dostęp 2022-10-10] (pol.).
  3. a b c Kazuo Koike: Samotny Wilk i szczenię, Tom 1, str.. Warszawa: Mandragora, 2006, s. okładka. ISBN 83-60352-16-X.