Jan Konarzewski
| |
 podchorąży
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1888 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
11 maja 1919 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Jan Konarzewski (ur. w 1888 w Mińsku, zm. 11 maja 1919 w Kozłach k. Mińska) – żołnierz samoobrony kresowej i Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari, pośmiertnie awansowany na stopień podporucznika.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Wincentego i Katarzyny z Borowskich[1]. Początkowo żołnierz Konnych Oddziałów Samoobrony w Wilnie, a później 1 szwadronu 13 pułku Ułanów Wileńskich. Będąc w stopniu podchorążego wziął udział w wyprawie na Wilno, a następnie bronił miasta przed bolszewikami. W marcu w składzie Dywizji Podlaskiej uczestniczył w zajęciu Brześcia. Walczył między Kosowem a Iwacewiczami, oraz na całym szlaku bojowym Dywizji Litewsko-Białoruskiej[1]. Poległ we wsi Kozły. Pochowany został na cmentarzu w Swojatyczach. Za bohaterstwo wykazane w walce odznaczony został pośmiertnie Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. 27 lutego 1928 mianowany pośmiertnie na stopień podporucznika[2].
Żonaty z Adolfiną z Jurewiczów, dzieci nie miał[1].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3571 – 1921[3]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Polak (red.) 1991 ↓, s. 71.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 21 marca 1928 roku, s. 72.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 29 października 1921 roku, s. 1450.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.