Jaskinia Pienińska
49°25′05″N 20°25′32″E/49,418056 20,425556 Pieniński Potok | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Długość |
101 m |
| Rozciągłość pozioma |
25 m |
| Głębokość |
18 m |
| Deniwelacja |
18 m |
| Wysokość otworów |
560 m n.p.m. |
| Wysokość otworów nad dnem doliny |
główny 20 m |
| Ekspozycja otworów |
ku S, ku NE, ku N, ku N |
| Odkrywca |
znana od dawna |
| Ochrona i dostępność |
niedostępna turystycznie |
Położenie na mapie Pienin  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°25′05″N 20°25′32″E/49,418056 20,425556
| |
Jaskinia Pienińska (Jaskinia w Dolinie Pienińskiego Potoku) – druga pod względem długości jaskinia polskich Pienin. Ma cztery otwory wejściowe położone w Masywie Trzech Koron, powyżej Pienińskiego Potoku, na wysokości około 560 m n.p.m[1]. Długość jaskini wynosi 101 metrów, a jej deniwelacja 18 metrów[2]. Znajduje się na obszarze Pienińskiego Parku Narodowego, poza szlakami turystycznymi.
Opis jaskini[edytuj | edytuj kod]
Główną częścią jaskini jest szczelinowy korytarz zaczynający się w głównym otworze wejściowym (znajdującym się 20 metrów powyżej Pienińskiego Potoku) i prowadzący do dużego otworu w kształcie szczeliny. Od korytarza odchodzą niewielkie, szczelinowe korytarzyki prowadzące do pozostałych otworów[1].
Przyroda[edytuj | edytuj kod]
W jaskini można spotkać nacieki grzybkowe i mleko wapienne. Zamieszkują ją nietoperze. Ściany są wilgotne, brak jest na nich roślinności[1].
Historia odkryć[edytuj | edytuj kod]
Jaskinia była znana od dawna. Jej pierwsze opisy sporządzili Kazimierz Kowalski w 1953 roku i Stefan Zwoliński w 1954 roku[1].