Kąsawiec

Kąsawiec
	Tasgius
	Stephens, 1829
	; Tasgius ater
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	chrząszcze
Podrząd	chrząszcze wielożerne
Rodzina	kusakowate
Podrodzina	kusaki
Plemię	Staphylinini
Podplemię	Staphylinina
Rodzaj	Tasgius
	Typ nomenklatoryczny
	Astrapaeus rufipes Latreille
Synonimy
	Anodus Nordmann, 1837; Rayacheila Motschulsky, 1845; Rhagochila Motschulsky, 1858; Pseudotasgius Seidlitz, 1891; Alapsodus Tottenham, 1939; Paratasgius Jarrige, 1952; Allocypus Coiffait, 1964; Metocypus Coiffait, 1964; Paralapsodus Coiffait, 1974;
	Anodus Nordmann, 1837; Rayacheila Motschulsky, 1845; Rhagochila Motschulsky, 1858; Pseudotasgius Seidlitz, 1891; Alapsodus Tottenham, 1939; Paratasgius Jarrige, 1952; Allocypus Coiffait, 1964; Metocypus Coiffait, 1964; Paralapsodus Coiffait, 1974;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Kąsawiec^[1] (Tasgius) – rodzaj chrząszczy z rodziny kusakowatych i podrodziny kusaków.

Takson ten został wprowadzony w 1829 roku przez Jamesa Francisa Stephensa^[2]. Dawniej traktowany był jako podrodzaj w rodzaju Ocypus^[3].

Chrząszcze o wydłużonym ciele. Głowę mają średnią lub dużą, w zarysie czworokątną lub zaokrągloną, zaopatrzoną w przesunięte nieco na jej grzbietową stronę oczy oraz krótkie, krępe czułki. Aparat gębowy ma dwupłatową wskutek głębokiego wykrojenia wargę górną oraz głaszczki szczękowe o ostatnim członie szerszym niż poprzedni, spłaszczonym, o bokach równoległych lub rozszerzonym ku szczytowi. Przedtułów cechuje się zwykle brakiem epimer oraz w widoku od góry widoczną na całej długości jako ostra listewka krawędzią górną epipleury przedplecza, połączoną pod ostrym kątem z krawędzią dolną. Śródpiersie ma wąski i sięgający co najwyżej do połowy bioder wyrostek międzybiodrowy. Przednia para odnóży ma u obu płci silnie rozszerzone stopy, a środkowa i tylna uzbrojone w kolce golenie^[3].

Kusaki te zasiedlają lasy i tereny otwarte. Bytują w ściółce, glebie, pod kamieniami i w gnijących szczątkach roślin. Żerują na różnych bezkręgowcach, w tym ślimakach^[3].

Przedstawiciele rodzaju występują w krainach: palearktycznej i nearktycznej^[2]. W Polsce stwierdzono 6 gatunków^[4] (zobacz też: kusakowate Polski)

Należy tu 45 opisanych gatunków^[2]:

Tasgius algericus (Coiffait, 1964)
Tasgius amiculus (G. Müller, 1925)
Tasgius amoenanus Smetana et Davies, 2000
Tasgius arrowi (G. Müller, 1932)
Tasgius ater (Gravenhorst, 1802)
Tasgius atronitidus (Reitter, 1909)
Tasgius bellicosus (Fairmaire, 1855)
Tasgius bucharicus (Bernhauer, 1912)
Tasgius bulgaricus (Coiffait, 1971)
Tasgius caspius (Bernhauer, 1906)
Tasgius depressus (Hochhuth, 1849)
Tasgius deuvei Coiffait, 1984
Tasgius dichromus (Herman, 2001)
Tasgius doriae (G. Müller, 1932)
Tasgius eppelsheimianus (Jakobson, 1909)
Tasgius falcifer (Nordmann, 1837)
Tasgius globulifer (Geoffroy, 1785)
Tasgius gracilicornis (Hochhuth, 1849)
Tasgius herculeanus (Coiffait, 1964)
Tasgius inderiensis (Motschulsky, 1845)
Tasgius limbifrons (Hochhuth, 1849)
Tasgius lusitanicus (G. Müller, 1943)
Tasgius maderae (Jarrige, 1943)
Tasgius melanarius (Heer, 1839) – kąsawiec dołkowany
Tasgius messor (Nordmann, 1837)
Tasgius minax (Mulsant et Rey, 1861)
Tasgius morsitans (Rossi, 1790)
Tasgius myops (G. Müller, 1925)
Tasgius nigrinus (P. Lucas, 1846)
Tasgius olympicus (Baudi, 1857)
Tasgius pedator (Gravenhorst, 1802)
Tasgius pendjabensis (Bernhauer, 1915)
Tasgius peyerimhoffi (G. Müller, 1926)
Tasgius planipennis (Aubé, 1842)
Tasgius pliginskii (Bernhauer, 1915)
Tasgius praetorius (Bernhauer, 1915)
Tasgius rubripennis (Reiche et Saulcy, 1856)
Tasgius sikkimensis (Bernhauer, 1920)
Tasgius solskyi (Fauvel, 1875)
Tasgius transversiceps (Luze, 1904)
Tasgius tricinctus (Aragona, 1830)
Tasgius tricolor (Coiffait, 1974)
Tasgius walkeri (Fauvel, 1898)
Tasgius winkleri (Bernhauer, 1906)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Andrzej Szujecki: Kusakowate (Staphylinidae) lasów Polski. Aspekt różnorodności i monitoringu zooindykacyjnego. Warszawa: Lasy Państwowe, 2017. ISBN 978-83-65659-00-2.
↑ ^a ^b ^c Lee H. Herman. Catalog of the Stapylinidae (Iscecta:Coleoptera). 1758 to the End of Second Millenium. VI Staphylinine Group (Part 3). Staphylininae: Staphylinini (Quediina, Staphylinina, Tanygnathinina, Xanthopygina), Xantholinini. Staphylinidae incertae sedis. Fossils, Protactinae†. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 265, s. 3021–3840, 2001.
↑ ^a ^b ^c Andrzej Szujecki: Klucze do oznaczania owadów Polski cz. XIX Chrząszcze - Coleoptera z. 24 e Kusakowate - Staphylinidae: Kusaki - Staphylininae. Warszawa, Wrocław: PWN, PTE, 1980.
↑ A. Melke: Tasgius. [w:] Biodiversity Map [on-line]. [dostęp 2018-09-22].

[Szujecki2-1] Andrzej Szujecki: Kusakowate (Staphylinidae) lasów Polski. Aspekt różnorodności i monitoringu zooindykacyjnego. Warszawa: Lasy Państwowe, 2017. ISBN 978-83-65659-00-2.

[Herman-2] Lee H. Herman. Catalog of the Stapylinidae (Iscecta:Coleoptera). 1758 to the End of Second Millenium. VI Staphylinine Group (Part 3). Staphylininae: Staphylinini (Quediina, Staphylinina, Tanygnathinina, Xanthopygina), Xantholinini. Staphylinidae incertae sedis. Fossils, Protactinae†. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 265, s. 3021–3840, 2001.

[Szujecki-3] Andrzej Szujecki: Klucze do oznaczania owadów Polski cz. XIX Chrząszcze - Coleoptera z. 24 e Kusakowate - Staphylinidae: Kusaki - Staphylininae. Warszawa, Wrocław: PWN, PTE, 1980.

[biomap-4] A. Melke: Tasgius. [w:] Biodiversity Map [on-line]. [dostęp 2018-09-22].

[1]

[2]

[3]

[4]