Każda dziewczyna powinna wyjść za mąż

Każda dziewczyna powinna wyjść za mąż
Every Girl Should Be Married
Gatunek	komedia romantyczna
Data premiery	25 grudnia 1948
Kraj produkcji	Stany Zjednoczone
Język	angielski
Czas trwania	85 minut
Reżyseria	Don Hartman
Scenariusz	Stephen Morehouse Avery; Don Hartman
Główne role	Betsy Drake(inne języki); Cary Grant; Franchot Tone; Diana Lynn
Muzyka	Charles Trenet
Zdjęcia	George E. Diskant
Scenografia	Darrell Silvera; William Stevens
Kostiumy	Irene Sharaff
Montaż	Harry Marker
Produkcja	Don Hartman
Dystrybucja	RKO Pictures

Każda dziewczyna powinna wyjść za mąż (ang. Every Girl Should Be Married) − amerykańska komedia romantyczna z 1948 roku w reżyserii Dona Hartmana. W rolach głównych wystąpili Cary Grant i Betsy Drake(inne języki) (oboje weszli w związek małżeński zaledwie rok po realizacji filmu).

Fabuła[edytuj | edytuj kod]

Sprzedawczyni w domu towarowym Anabel Sims (Betsy Drake) często marzy i myśli o wyjściu za mąż. Gdy przystojny pediatra Madison Brown (Cary Grant) pyta o pomoc w sprawie zakupów, dziewczyna uświadamia sobie, że to właśnie on jest mężczyzną dla niej.

On natomiast nie widzi nic złego w byciu kawalerem, co więcej - jest zadowolony z zachowania tego stanu. Anabel jest bardzo zdeterminowana i robi wszystko, aby zdobyć serce przystojnego lekarza. Zdobywa bardzo dużo informacji na jego temat - dowiaduje się wielu szczegółów - począwszy od tego, gdzie chodził do szkoły, a skończywszy na ulubionych potrawach. Dr Madison szybko wyczuwa jej śmiałe zamiary i robi wszystko co w jego mocy, aby odepchnąć od siebie młodą dziewczynę.

Wiedząc, że Madison zwyczajowo stołuje się w pewnej restauracji, Anabel spodziewając się go w tym miejscu spotkać, dokonuje z odpowiednim wyprzedzeniem rezerwacji miejsca. Aby wzbudzić jego zazdrość, udaje przed nim, że czeka na spotkanie z bardzo zamożnym, trzykrotnie żonatym playboyem - Rogerem Sanfordem (Franchot Tone), który - jak się okazuje - jest jej pracodawcą oraz kolegą Madisona z czasów, kiedy obaj uczęszczali na zajęcia na uniwersytecie. Przypadkowo Roger się odkrywa. Na szczęście dla niej, Roger myśli, że Anabel chce go poznać oraz że właśnie tym celu podstępnie wykorzystuje Madisona. Skomplikowane intrygi jednak zawodzą; uczucia Madisona pozostają niezmienne.

Anabel w celu usidlenia dr Madisona posiłkuje się coraz bardziej pomysłowymi fortelami, ale one również okazują się nieskuteczne. Ostatecznie Roger zakochuje się i prosi ją o rękę. W odpowiedzi Anabel jedynie zaprasza go do siebie na obiad.