Kanonierki typu PGM-1
 PGM-2 po konwersji na kanonierkę | |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Wejście do służby |
1942-43 |
| Wycofanie |
1947 |
| Zbudowane okręty |
8 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
95 ton |
| Długość |
33,78 m |
| Szerokość |
7,01 m |
| Napęd |
2 × silnik diesla Electro-Motive Corp. 16-184A o mocy 1540 KM |
| Prędkość |
21 węzłów |
| Załoga |
28 |
| Uzbrojenie |
różne |
Kanonierki typu PGM-1 – typ ośmiu kanonierek, przebudowanych ze ścigaczy okrętów podwodnych typu SC-497, używanych przez US Navy podczas II wojny światowej. Okręty stworzono, by wspomagać kutry typu PT w działaniach na Pacyfiku, lecz okazały się za wolne, żeby móc je efektywnie wspierać. Typ PGM-1 został zastąpiony przez (również zbyt wolny) typ PGM-9, który został przydzielony do wspierania trałowców.
PGM-7 był jedyną kanonierką typu PGM-1 utraconą w czasie wojny. Pozostałe zostały przekazane Foreign Liquidation Commission w maju 1947 roku. Ich dokładny los jest nieznany.