Przejdź do zawartości

Konwencja genewska o Górnym Śląsku

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Konwencja genewska o Górnym Śląsku (Konwencja niemiecko-polska dotycząca Górnego Śląska, podpisana w Genewie 15 maja 1922 roku)[1]umowa międzynarodowa, ratyfikowana ustawą z 24 maja 1922[2], zawarta pomiędzy Polską a Niemcami regulująca kwestie z zakresu gospodarki i ochrony praw mniejszości narodowych na obszarze plebiscytowym Górnego Śląska po jego podziale decyzją Rady Ligi Narodów i Rady Ambasadorów w październiku 1921[3]. Wedle wymogów ustalonych przez Traktat Wersalski w art. 18 zarejestrowana w Sekretariacie Ligi Narodów 21 czerwca 1922[4].

Konwencja została zawarta na 15 lat[5]. Miała na celu ochraniać rynek górnośląski, do tej pory jednolity organizm przemysłowy, który został podzielony granicą. W konsekwencji granica podzieliła kopalnie i zakłady przemysłowe wchodzące w skład jednego koncernu, rozdzieleni zostali kooperanci, odbiorcy, źródła zaopatrzenia i finansowania. Rozcięto system wodociągowy, sieć energetyczną i gazową. Konwencja miała regulować zasady współpracy transgranicznej rozdzielonych części Górnego Śląska, a także gwarantować prawa cywilne i obywatelskie jego mieszkańców. Konwencja rozstrzygała te kwestie w 606 artykułach. Tworzyła organy: Górnośląską Komisję Mieszaną i Górnośląski Trybunał Rozjemczy, o mieszanym składzie polsko-niemieckim pod przewodnictwem międzynarodowym, dla rozstrzygania w trybie arbitrażu sporów związanych z wykonywaniem konwencji.

Obowiązywała do 1937. Jej wygaśnięcie było okazją do rozpoczęcia antypolskiej kampanii propagandowej w prasie niemieckiej[6]. W zakresie praw mniejszości narodowych – niemieckiej w Polsce i polskiej w Niemczech – została zastąpiona wspólną deklaracją polsko-niemiecką[7], obowiązującą do agresji III Rzeszy na Polskę 1 września 1939.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]