Kopiec Moczydłowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kopiec Moczydłowski
Ilustracja
Państwo

 Polska

Wysokość

130,5[1] m n.p.m.

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, po lewej znajduje się czarny trójkącik z opisem „Kopiec Moczydłowski”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się czarny trójkącik z opisem „Kopiec Moczydłowski”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się czarny trójkącik z opisem „Kopiec Moczydłowski”
Ziemia52°14′34″N 20°57′19″E/52,242778 20,955278

Kopiec Moczydłowski, także Górka Moczydłowska – sztucznie usypane wzniesienie, znajdujące się w parku Moczydło przy ulicy Czorsztyńskiej i Prymasa Tysiąclecia w warszawskiej dzielnicy Wola.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Kopiec został usypany po II wojnie światowej z przywożonego tam gruzu pochodzącego ze zniszczonych warszawskich budynków[2]. Był jednym z czterech tego typu miejsc na terenie miasta (pozostałe to: Kopiec Powstania Warszawskiego, Górka Szczęśliwicka oraz nieistniejący kopiec u wylotu ul. Krasińskiego)[3].

Na przełomie lat 60. i 70. zdecydowano się zapuszczony teren przekształcić w park. Górę gruzu obsypano ziemią, a na jej zboczu zamontowano wyciąg narciarski, który istniał do połowy lat 80. Później został on zdemontowany, a dawna wypożyczalnia nart mieści kawiarnię.

Górka jest miejscem wypoczynku i rekreacji, m.in. zimą stokiem narciarskim i saneczkowym. Kopiec jest również punktem widokowym, z którego rozpościera się widok na Warszawę.

Dane[edytuj | edytuj kod]

  • wysokość względna: 20 m (130,5 m n.p.m.)[1]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Irmina Głowacka i in.: Monografia przyrodnicza gminy Warszawa-Centrum. Warszawa: Agencja Wydawniczo-Reklamowa Dino, 1999, s. 17. ISBN 83-900751-5-6.
  2. Grzegorz Piątek: Najlepsze miasto świata. Warszawa w odbudowie 1944−1949. Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2020, s. 108. ISBN 978-83-280-3725-0.
  3. Karol Mórawski: Warszawa. Dzieje miasta. Warszawa: Książka i Wiedza, 2017, s. 514. ISBN 978-83-05-13657-0.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]