Korwety projektu 20380
 „Stierieguszczij” | |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Stocznia |
Siewiernaja wierf, Petersburg |
| Wejście do służby |
2007 |
| Zbudowane okręty |
10 |
| Okręty w służbie |
10 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 2150 t |
| Długość |
104,5 m |
| Szerokość |
13 m |
| Zanurzenie |
maks. 7,96 m |
| Napęd |
siłownia w układzie CODAD: 4 silniki wysokoprężne o mocy 24 000 KM, 2 śruby |
| Prędkość |
26,5 węzły |
| Zasięg |
4000 Mm przy 14 w |
| Załoga |
99 |
| Uzbrojenie |
• 8 wyrzutni pocisków pokr. Uran (2×IV, 8 pocisków) |
| Wyposażenie lotnicze |
1 śmigłowiec Ka-27 |
Korwety projektu 20380 – korwety rakietowe Marynarki Wojennej Rosji z początku XXI wieku, określane też od pierwszego okrętu jako typ Stierieguszczij.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Marynarka Wojenna Rosji przejęła większość okrętów po marynarce ZSRR, w tym liczne okręty wielkości korwet, służące do wyspecjalizowanych zadań przeciwpodwodnych lub uderzeniowych i klasyfikowane jako dozorowce (ros. SKR), małe okręty przeciwpodwodne lub małe okręty rakietowe[1]. Na przełomie XX i XXI wieku okręty te były już przestarzałe. Problemy finansowe Rosji nie pozwoliły jej przez dłuższy czas na budowę nowych okrętów, a mający być prototypem nowych dozorowców projektu 12441 „Nowik” nie został ukończony[1]. Prace studyjne nad nowymi wielozadaniowymi korwetami XXI wieku podjął pod koniec lat 90. Centralny Instytut Naukowo-Badawczy (CNII) z Petersburga[1]. W kwietniu 1999 roku dowódca rosyjskiej floty zatwierdził wymagania na wielozadaniowy okręt o ograniczonej wyporności, przewidziany do działań w bliskiej strefie morskiej[1]. W marcu 2000 roku Ministerstwo Obrony ogłosiło przetarg na zaprojektowanie takiego okrętu, wygrany przez Centralne Morskie Biuro Konstrukcyjne „Ałmaz” z Petersburga, które przedstawiło osiem wersji projektu o wyporności od 1700 do 2500 ton[1].
Projekt wstępny opracowano do grudnia 2000 roku, a w lutym 2001 roku minister obrony podpisał umowę na wykonanie projektu technicznego[1]. W grudniu 2001 roku dowódca floty zaakceptował projekt o numerze 20380[1]. Już wcześniej rozpisano przetarg na budowę prototypowego okrętu i w listopadzie podpisano umowę ze Stocznią Północną (Siewiernaja wierf) w Petersburgu[1].
Okręty[edytuj | edytuj kod]
| Nazwa okrętu | Stocznia (nr budowy) | Położenie stępki | Wodowanie | Wejście do służby |
|---|---|---|---|---|
| Stierieguszczij | SW (1001) | 1 grudnia 2001 | 16 maja 2006 | 14 listopada 2007 |
| Soobrazitielnyj | SW (1002) | 20 maja 2003 | 31 marca 2010 | 14 października 2011 |
| Bojkij | SW (1003) | 29 lutego 2012 | 2 września 2015 | 27 grudnia 2017 |
| Sowierszennyj | ASZ (2101) | 30 czerwca 2006 | 22 maja 2015 | 20 lipca 2017 |
| Stojkij | SW (1004) | 10 listopada 2006 | 30 maja 2012 | 18 lipca 2014 |
| Gromkij | ASZ (2102) | 20 kwietnia 2012 | 28 lipca 2017 | 19 grudnia 2018 |
| Mierkurij[3] | SW (1007) | 20 lutego 2015 | 12 marca 2020 | 15 maja 2023[3] |
| Strogij | SW (1008) | 20 lutego 2015 | 2020? | ? |
| Gieroj Rossijskoj Fiedieracyi Ałdar Cydenżapow | ASZ (2103) | 22 lipca 2015 | 21 października 2019 | grudzień 2020[3] |
| Riezkij | ASZ (2104) | 1 lipca 2016 | 2020? | ? |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tomasz Kwasek. Współczesne rosyjskie korwety. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 5-6/2020. XXV (198), maj – czerwiec 2020. Magnum-X. ISSN 1426-529X.