Kuujjuarapik
55°17′N 77°45′W/55,283333 -77,750000
| |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Prowincja | |||
| Region | |||
| Powierzchnia |
8,16[1] km² | ||
| Populacja (2006) • liczba ludności • gęstość |
| ||
| Kod pocztowy |
J0M 1G0 | ||
Położenie na mapie Quebecu  | |||
Położenie na mapie Kanady  | |||
| 55°17′N 77°45′W/55,283333 -77,750000
| |||
| Strona internetowa | |||
Kuujjuarapik jest najbardziej na południe wysuniętą inuicką wioską w Nunavik w północnym Quebecu (Kanada). Znajduje się w administracji regionalnej Kativik w regionie administracyjnym Nord-du-Québec. Nazwa oznacza „małą wielką rzekę”. Osada jest dostępna drogą lotniczą, a w niektórych miesiącach również drogą wodną[2]. Przyległa wioska Whapmagoostui jest zamieszkana przez około 800 mieszkańców, głównie Kri. Najbliższą wioską inuicką jest, odległa o 160 km w kierunku północno-zachodnim, Umiujaq. Inuici i Kri zamieszkiwali tereny nad Wielką Rzeką Wielorybią od dawna przy czym Inuici preferowali teren bezpośrednio przy wybrzeżu a Kri w głębi lądu.
Historia
[edytuj | edytuj kod]
W 1820 roku Kompania Zatoki Hudsona otworzyła faktorię handlową, znaną jako „Great Whale River House”, „Great Whale River” i „Great Whale”[2]. Na mapach z 1851 i 1854 roku faktoria nosi nazwę „Whale River House” i „Whale House”. Misja katolicka powstała w latach osiemdziesiątych XIX wieku. W 1895 roku rząd federalny buduje stację meteorologiczną. Opieka medyczna i policja zostały zapoczątkowane w pierwszej połowie XX wieku. W tamtym czasie osada była zamieszkiwana tylko podczas letnich obozowisk.
W latach trzydziestych XX wieku Inuici porzucili nomadyczne życie na rzecz życia w wiosce. W 1940 roku armia amerykańska otworzyła bazę sił powietrznych wykorzystując jako robotników Inuitów i Kri. W 1941 roku placówka Kompanii Zatoki Hudsona została zamknięta. Po drugiej wojnie światowej, w 1948 roku, baza wojskowa została przekazana rządowi Kanady.
W ramach programu Mid-Canada Line[3], 1955 roku w osadzie zaczęła w działać stacja radarowa. Pomimo że była w użyciu tylko przez 10 lat, przyczyniła się do trwałego osiedlenia się Inuitów i powstania wioski.
W 1961 roku, gdy rząd Quebecu zdecydował nadać francuskie imiona miejscom na północy kraju, nazwa osady została zmieniona na Grande-Baleine, która to nazwa została zastąpiona rok później przez Post-de-la-Baleine. Kiedy wioska została formalnie zarejestrowana przybrała obecną nazwę, używaną od dłuższego czasu używaną przez Inuitów[4].
Obawiając się wpływu planowanych prac w związku z budową elektrowni wodnej, w 1982 roku przeprowadzono referendum, w którym większość Inuitów zdecydowała się przenieść do nowej wioski, Umiujaq, 160 km na północ. Duża część Inuitów przeniosła się tam w 1986 roku powodując znaczące mniejszenie liczebności osady[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Statystyki rządowe Kanady.
- ↑ a b c Nunavik Tourism Association: Kuujjuarapik. [dostęp 2010-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-10-21)]. (ang.).
- ↑ Mid-Canada line była linią w poprzek Kanady, na której rozmieszczono serię radarów. Linia taka miała swoje uzasadnienie w czasach zimnej wojny więcej na Mid-Canada Line.
- ↑ Commission de toponymie Quebec: Kujjuarapik – historia i nazwnictwo.. [dostęp 2010-04-05]. (fr.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Oficjalna strona internetowa. nvkuujjuaraapik.ca. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-01)]. (ang. • fr.)
- Strona internetowa dedykowana turystom. nunavik-tourism.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-10-21)]. (ang. • fr.)