Leon Landowski
| |
| Data i miejsce urodzenia |
28 listopada 1908 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
9 września 1939 |
| Przyczyna śmierci |
mord hitlerowski |
| Miejsce spoczynku | |
Leon Landowski (ur. 28 listopada 1908 w Czarnej Wodzie, zm. 9 września 1939 w Czarnej Wodzie).
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Leon Landowski urodził się w 1908 roku w Czarnej Wodzie. Po ukończeniu szkoły podstawowej pracował jako robotnik w miejscowym tartaku, należącym do Niemca Reinholda Brambacha.
Leon Landowski był żonaty z Elżbietą (z d. Narloch) z Czerska i posiadali czwórkę dzieci, córka Czesława (1932), syn Henryk (1934), syn Marian (1938) i córka Irena (1940).
Oprócz pracy zarobkowej pisał artykuły do gazet, przekazywał różnego rodzaju wiadomości lokalne, pisał reportaże i kroniki. Jego twórczość ukazywała się w gazecie „Obrona Ludu” oraz „Echo Borów Tucholskich”. W tej ostatniej, w dodatku „Echo Niedzielne”, drukowano całą serię pisanych przez niego gwarą kociewską, śmiesznych historyjek pt. Gawędy Leosia Pałki[1]. Czytając je, trudno sobie wyobrazić, że były one niczym innym, jak bujną wyobraźnią Leosia Pałki. Wszelkie zawarte tam opisy zaistniałych sytuacji, miejsc geograficznych i przekazów do „kumpli i kumoszek”, sprawiają wrażenie wydarzeń rzeczywistych. Można zauważyć też sporą dozę humoru, jaką gawędy się charakteryzują. Nikt kto w tamtych latach je czytał, nie spodziewał się na pewno, że ich autor zakończy swoje życie w sposób tak bardzo tragiczny i w tak młodym wieku.
Oprócz działalności literackiej zajmował się również wystawianiem w Czarnej Wodzie i okolicznych miejscowościach, przedstawień amatorskich i pantomimy.
Z powodu braku odpowiednich środków finansowych na podjęcie dalszej nauki w trakcie swojej pracy, kontynuował korespondencyjny kurs nauk handlowych i gospodarczych w Warszawie. Zdobył tam m.in. umiejętność posługiwania się pismem stenograficznym.
Przed wybuchem II wojny światowej Leon Landowski pisał na łamach lokalnych gazet o swojej nienawiści do hitlerowskich Niemiec, piętnował zaborczą politykę Niemiec, w związku z czym, został uznany za wroga III Rzeszy.
W dniu 9 września 1939 roku w Czarnej Wodzie zjawiła się na motocyklach grupa kilku oprawców hitlerowskich, ze znajdującej się w pobliskiej miejscowości Piece, siedziby Gestapo. Ich celem było rozprawienie się z podejrzanymi o wrogość do Niemiec osobami. Najpierw udali się do miejsca zamieszkania Leona Landowskiego, gdzie po dokładnych poszukiwaniach, odnaleźli go w jednym z budynków gospodarczych. Został zabrany i niedaleko swojego domu rozstrzelany. Jego brat Józef Landowski, wraz z pozostałą rodziną zamordowanego, pochowali go na pobliskim cmentarzu w miejscowości Łąg.
Całe to wydarzenie zostało opisane jako artykuł pt. Wspomnienia Józefa Landowskiego w wydawanym przez Zarząd Miasta w Czarnej Wodzie informatorze, Merkuriusz Czarnej Wody nr 3/22 z 1997 r.
Kilka godzin później został zamordowany policjant pełniący swą służbę w Czarnej Wodzie, Wawrzyniec Szóstak.
W roku 1986 z inicjatywy Gminnego Obywatelskiego Komitetu Ochrony Pomników Walk i Męczeństwa, Naczelnika Gminy Kaliska oraz Gminnego Koła Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, sfinalizowano pamięć o zamordowanym, stawiając u zbiegu ulic Długiej i Polnej w Czarnej Wodzie pomnik, symbolizujący pamięć ofiar II wojny światowej. Pomnik ten został odrestaurowany przez władze miasta Czarna Woda w 2010 roku.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Józef Landowski – Merkuriusz Czarnej Wody Nr 3/22 z 1997 r. – ISSN 1231-9309.
- Tajemnice Czarnej Wody – http://www.gazeta.policja.pl/997/archiwum-1/2013/numer-97-042013/85511,TajemniceCzarnejWody.html
- Józef Milewski – Kaliska, Informacje o gminie w województwie gdańskim (Urząd Gminy Kaliska 1992 r.)