Lodowczyk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Miedziany Śnieżnik

Lodowczyk (ang. glacieret) – niewielki lodowiec lub masa lodu zalegająca we wklęsłych formach terenu przez przynajmniej dwa kolejne lata. Lodowczyki istnieją dzięki akumulacji śniegu nawianego lub przeniesionego przez lawiny. Nie wykazują wyraźnego ruchu i mają mniejszą grubość niż normalne lodowce. Mogą być pozostałością po recesji wcześniej istniejących, większych lodowców – wtedy bywają określane jako martwe lodowce[1].

W Tatrach wieloletnie formy firnowo-lodowe bywają często nazywane śnieżnikami. Większość tatrzańskich śnieżników jest czymś pośrednim między prawdziwymi lodowcami a sezonowymi płatami śniegu. Witold Henryk Paryski uważa, że lepiej używać dla nich określenia śnieżnik niż lodowczyk[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Rajesh Kumar, Glacieret, [w:] Vijay P. Singh, Pratap Singh, Umesh K. Haritashya (red.), Encyclopedia of Snow, Ice and Glaciers, Springer, 2011 (Encyclopedia of Earth Sciences Series), s. 436, ISBN 978-90-481-2641-5.
  2. Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.