Mała Dolinka
Mała Dolinka – jedna z dwóch górnych odnóg (zachodnia) Doliny Strążyskiej położonych ponad wodospadem Siklawica[1]. Od wschodniej strony opadają do niej zbocza Styrżnika, od zachodu Małego Bacucha i Wielkiego Bacucha, od południa cały horyzont przesłaniają potężne ściany Giewontu. Do górnych odnóg Małej Dolinki uchodzą 3 wielkie żleby: Żleb Szczerby, Żleb Kirkora i Warzecha[2]. Oprócz tych dobrze znanych żlebów wpadają do Małej Dolinki jeszcze dwa mniejsze i mniej znane żleby: Styrżnikowy Żleb ze Styrżnika i Cisowy Żleb z Grzybowca[3].
W dolince, u podnóża Żlebu Kirkora, znajduje się jaskinia Szczelina w Żlebie Kirkora[4].
Mała Dolinka dawniej była dość często zwiedzana, prowadził nią bowiem znakowany szlak turystyczny przez żleb Warzecha i przełęcz Bacug na Giewont. Z rzadka bywali w niej taternicy zdobywający północne ściany masywu Giewontu. Obecnie jest niedostępna ani dla turystów, ani taterników, mimo to jest w niej corocznie spore wysypisko śmieci. To efekt masowego ruchu turystycznego na Giewont, śmieci porzucone przez turystów ścianami i Żlebem Szczerby (czasami również drogą powietrzną unoszone przez wiatr) opadają do Małej Dolinki[3].
Według Władysława Cywińskiego do Małej Dolinki dochodzimy z Polany Strążyskiej. Drogą bez trudności dojście pod ścianę Giewontu zajmuje 30 min. Próg z wodospadem Siklawica omijamy krótkimi zakosami z lewej strony. Dalej łagodnie wznoszącą się ścieżką do górnej granicy lasu. Piargami jeszcze około 200 m pod północną ścianę Giewontu. Zimą ze względu na lawiny spadające z północnej ściany dolinka jest bardzo niebezpieczna[3].
Z rzadkich roślin występuje w Małej Dolince rogownica szerokolistna – gatunek w Polsce występujący tylko w Tatrach i to na nielicznych stanowiskach[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Tatry Zachodnie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1: 25 000, Warszawa: Wydawnictwo Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, październik 2009, ISBN 83-87873-36-5.
- ↑ a b c Władysław Cywiński, Tatry. Giewont, Poronin: Wyd. Górskie, 1994, ISBN 83-7104-002-3.
- ↑ Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2017-04-20].
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6.