Maja Sokołowska
Data i miejsce urodzenia |
1951 |
---|---|
Zawód, zajęcie |
fotoreporterka sportowa, fotografka studyjna |
Narodowość |
polska |
Maja Sokołowska (ur. 1951 w Warszawie) – polska fotoreporterka sportowa, fotografka studyjna. W latach 1972–1991 pracowała w magazynie ilustrowanym „Sportowiec”, dla którego fotografowała sportowców. Od 1981 członkini Artystycznego Związku Polskich Artystów Fotografików[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodziła się w 1951 roku w Warszawie[2]. Fotografią zainteresował ją ojciec Marian Sokołowski, który był fotoreporterem w Centralnej Agencji Fotograficznej i należał do Związku Polskich Artystów Fotografików, a prywatnie fotografował własną rodzinę[3]. Od ojca, który nie rozstawał się z aparatem, nauczyła się obsługi aparatu, wywoływania zdjęć i robienia odbitek w ciemni, tworzenia fotoreportażu, a przede wszystkim kadrowania, które potrafiło zmieniać dynamikę fotografii[4]. Uprawiała siatkówkę, grała w Skrze Warszawa, ale w wyniku problemów ze zdrowiem zakończyła sportową przygodę. Od 1972 do 1991 pracowała dla magazynu „Sportowiec”, początkowo była to praca w ciemni fotograficznej, gdzie przygotowywała negatywy i powiększenia dla kolegów – fotoreporterów, ale już w 1972 zrobiła swój pierwszy fotoreportaż o pięcioboiście Januszu Pyciaku-Peciaku, mistrzu olimpijskim w Montrealu i wielokrotnym medaliście mistrzostw świata i Polski[5]. Choć o fotografii wiedziała wiele, to fotografia sportu była dla niej nowością. Specyfiki tej fotografii, czyli tego gdzie się ustawiać, jak robić ciekawe ujęcia danej dyscypliny nauczyła się w „Sportowcu” od zespołu doświadczonych fotoreporterów sportowych: Leszka Fidusiewicza, Eugeniusza Warmińskiego, Janka Michlewskiego, Tomasza Prażmowskiego czy od Leszka Łozińskiego[6]. Przez 19 lat pracy dla „Sportowca” wiele jej zdjęć trafiło na okładkę magazynu. Wśród swoich ulubionych dyscyplin do fotografowania wymienia siatkówkę, którą trenowała, judo, zapasy, szermierkę. W fotografowaniu sportu najważniejsze były dla niej emocje[7]. Fotografowała też życie prywatne sportowców, np. sesje domowe piłkarzy, reprezentantów Polski, Kazimierza Deyny i Lesława Ćmikiewicza, z żonami[8].
W latach 90. specjalizowała się w fotografii studyjnej kwiatów, a swoje fotografie sprzedawała na całym świecie. Obecnie skupia się na fotografowaniu architektury, pejzaży oraz psów. Uczestniczyła w wielu wystawach krajowych i zagranicznych[2]. W 2021 roku jej twórczość została przedstawiona na wystawie Jedyne. Nieopowiedziane historie polskich fotografek w Domu Spotkań z Historią oraz opisana w książce o tym samym tytule autorstwa Moniki Szewczyk-Wittek[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Książka “Jedyne. Nieopowiedziane historie polskich fotografek”, Monika Szewczyk-Wittek, Wyd. Dom Spotkań z Historią, Warszawa 2021, s. 266, ISBN 978-83-66068-33-9
- ↑ a b Szewczyk-Wittek 2021 ↓, s. 266.
- ↑ Szewczyk-Wittek 2021 ↓, s. 267.
- ↑ Szewczyk-Wittek 2021 ↓, s. 268.
- ↑ Szewczyk-Wittek 2021 ↓, s. 269.
- ↑ Szewczyk-Wittek 2021 ↓, s. 269-270.
- ↑ Szewczyk-Wittek 2021 ↓, s. 271.
- ↑ Szewczyk-Wittek 2021 ↓, s. 274.
- ↑ Jedyne. Nieopowiedziane historie polskich fotografek | wystawa [online], dsh.waw.pl [dostęp 2022-01-22] (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Monika Szewczyk-Wittek: Jedyne. Nieopowiedziane historie polskich fotografek. Warszawa: Dom Spotkań z Historią, 2021. ISBN 978-83-66068-33-9.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- wywiad z Mają Sokołowską na stronie Polskiego Radia 24
- opis bohaterek książki Jedyne na stronie Culture.pl