Osiękla ochrowa
 Skupiska owocników na pniu drzewa | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
osiękla ochrowa |
| Nazwa systematyczna | |
| Merismodes ochracea (Hoffm.) D.A. Reid Persoonia 3(1): 116 (1964) | |
Osiękla ochrowa (Merismodes ochracea (Hoffm.) D.A. Reid) – gatunek podstawczaków z rodziny Niaceae[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Merismodes, Niaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Gatunek ten został po raz pierwszy opisany w 1796 r. jako Solenia ochracea przez G.F. Hoffmanna. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w roku 1931 D.A. Reid, przenosząc go do rodzaju Merismodes[1].
- Cyphellopsis ochracea (Hoffm.) Donk
- Henningsomyces ochraceus (Hoffm.) Kuntze 1898
- Phaeocyphellopsis ochracea (Hoffm.) W.B. Cooke 1961
- Solenia anomala var. ochracea (Hoffm.) Rea 1922
- Solenia ochracea Hoffm. 1796
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r.[3]
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Tworzy na pniach drzew skupiska bardzo drobnych owocników o pucharkowatym kształcie[4]. Występuje w lasach, na obumarłych pniach i gałęziach drzew leżących na ziemi, zwłaszcza na dębach, wierzbach. Owocniki powstają od lata do jesieni. W Polsce rozprzestrzenienie gatunku nie jest znane. W piśmiennictwie naukowym do 2003 r. podano 2 stanowiska[5].
Rozróżnienie poszczególnych gatunków osiekli możliwe jest tylko badaniami mikroskopowymi[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c P.M. Kirk: Index Fungorum. [dostęp 2018-12-05]. (ang.).
- ↑ Species Fungorum. [dostęp 2018-12-05]. (ang.).
- ↑ Władysław Wojewoda: Checklist of Polish larger Basidiomycetes. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 691. ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b Atlas Flory Beskidu Żywieckiego. [dostęp 2018-12-05].
- ↑ Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.