Metoda Haldane’a

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Metoda Haldane’a – metoda przybliżonego wyznaczania kwantyli dla zmiennej o rozkładzie prawoskośnym i gęstości określonej na dodatniej półosi. Stosowana jest w matematyce ubezpieczeniowej do aproksymacji łącznej wartości szkód.

Idea metody[edytuj | edytuj kod]

Niech rozważaną zmienną będzie zmienna o wartości oczekiwanej Metoda polega na takim dobraniu liczby aby (przynajmniej w przybliżeniu) przekształcona zmienna

miała zerową wartość współczynnika skośności. Następnie wyznacza się jej kwantyle za pomocą aproksymacji normalnej, a zatem;

gdzie oznacza kwantyl standardowego rozkładu normalnego.

Postępowanie powyższe prowadzi do oszacowania kwantyla rzędu wyjściowej zmiennej:

Szczególny przypadek metody Haldane’a gdy a aproksymowany rozkład to rozkład Gamma, prowadzi do formuły Wilsona-Hilferty’ego.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Chris D. Daykin, Teivo Pentikäinen, Martti Pesonen: Practical Risk Theory for Actuaries. Wyd. 2. Londyn: Boca Raton, Chapman & Hall/CRC Taylor & Francis Group, 1994, s. 130, seria: Monographs on Stastistic and Applied Probability 53. ISBN 0-412-42850-4. (ang.).
  • Wojciech Otto: Ubezpieczenia majątkowe. Wyd. 1. Cz. I: Teoria ryzyka. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 2004, seria: Matematyka w ubezpieczeniach. ISBN 83-204-2887-4. (pol.).