Miękka zgnilizna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Miękka zgnilizna – grupa bakteryjnych chorób roślin, u których dominującym objawem chorobowym jest mokra zgnilizna. Jest to taki rodzaj zgnilizny, podczas której tkanki opanowane przez patogeny ulegają rozkładowi i stają się miękkie[1]. Główną bakterią wywołująca ten rodzaj zgnilizn jest Pectobacterium carotovorum subsp. carotovorum, ale u niektórych roślin wykryto też inne towarzyszące jej gatunki bakterii, a niektóre miękkie zgnilizny wywołane są przez inne bakterie[2].

Bakterie są endobiontami żyjącymi wewnątrz organizmu rośliny. Po wniknięciu do niego bakterie zakłócają funkcjonowanie błony komórkowej, powodując wyciek z komórek wody, kationów i związków organicznych do przestrzeni międzykomórkowej. Powstaje w ten sposób mikrośrodowisko umożliwiające im pobieranie substancji pokarmowych i rozmnażanie się. Rozmnażają się przez podział w postępie geometrycznym. W wyniku tego po pewnym czasie następuje rozkład komórek rośliny, a ich treść zamienia się w śluzowatą, wodnistą masę o zmienionej barwie z nagromadzoną w niej dużą ilością metabolitów. W błonie komórkowej niektórych bakterii (np. Pseudomonas syringae, Pseudomonas viridiflava) są specyficzne białka będące ośrodkiem krystalizacji lodu. Powodują one, że woda na powierzchni rośliny lub w jej przestrzeniach międzykomórkowych zamarza w temperaturze wyższej niż normalnie. Powstające przy tym kryształki lodu powodują macerację komórek rośliny, dzięki czemu mogą one być przez bakterie szybciej zasiedlone[1].

Wśród roślin uprawianych w Polsce wyróżnia się następujące miękkie zgnilizny (w nawiasie wywołujące je patogeny):

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Selim Kryczyński, Zbigniew Weber (red.), Fitopatologia. Podstawy fitopatologii, t. 1, Poznań: PWRiL, 2010, ISBN 978-83-09-01-063-0.
  2. a b Zbigniew Borecki, Małgorzata Solenberg (red.), Polskie nazwy chorób roślin uprawnych, wyd. 2, Poznań: Polskie Towarzystwo Fitopatologiczne, 2017, ISBN 978-83-948769-0-6.