Michael Grant (bokser)
| |
| Pseudonim |
Big |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
4 sierpnia 1972 |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
201[1] cm |
| Styl walki |
praworęczny |
| Kategoria wagowa |
ciężka |
| Bilans walk zawodowych[a] | |
| Liczba walk |
55 |
| Zwycięstwa |
48 |
| Przez nokauty |
36 |
| Porażki |
7 |
| Remisy |
0 |
| Nieodbyte |
0 |
| |
Michael Grant (ur. 4 sierpnia 1972 w Chicago) – amerykański bokser wagi ciężkiej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Stoczył tylko dwanaście amatorskich walk, z których wygrał jedenaście. Jako zawodowiec debiutował w 1994. Jego pierwszym poważniejszym przeciwnikiem był Corey Sanders (nie mylić z innym, bardziej znanym bokserem, Corrie Sandersem), którego znokautował w drugiej rundzie. Następnie pokonał między innymi Rossa Puritty'ego, Lionela Butlera, Alfreda Cole'a oraz Jorge Luisa Gonzaleza.
Kariera Granta nabrała przyspieszenia po pokonaniu kolejno Davida Izona, Obeda Sullivana i Lou Savarese.
20 listopada 1999 stoczył walkę z Andrzejem Gołotą. Stawką tego pojedynku była możliwość zmierzenia się z Lennoxem Lewisem w walce o mistrzostwo świata. Grant już w pierwszej rundzie leżał na deskach, a jednak wyszedł zwycięsko z tego starcia. W dziesiątej rundzie Gołota po tym, jak podniósł się z nokdaunu, odmówił dalszej walki[2].
29 kwietnia 2000 doszło do starcia Granta z Lewisem. Brytyjczyk bronił mistrzowskich pasów organizacji IBF i WBC. Organizacja WBA zabroniła Lewisowi walki z Grantem, w związku z czym stracił on jej tytuł mistrzowski. Lewis efektownie zakończył pojedynek, nokautując Granta w drugiej rundzie[3].
Następna walka to kolejna szybka porażka Granta – tym razem z Jameelem McCline'em już w pierwszej rundzie[4]. Od tego momentu do końca 2008 Grant stoczył jeszcze piętnaście pojedynków, w większości z bokserami mniejszego kalibru. Czternaście z nich wygrał. Jedyna przegrana – przez techniczny nokaut w siódmej rundzie – nastąpiła z najbardziej klasowym bokserem z tego grona, Dominickiem Guinnem[5].
7 maja 2010 Grant powrócił na ring, pokonując przez techniczny nokaut w pierwszej rundzie Kevina Burnetta[6]. W następnej walce, 21 sierpnia 2010, przegrał jednogłośnie na punkty z Tomaszem Adamkiem w stosunku 117–111, 118–110 i 118–111[7]. 11 marca 2011 pokonał przez nokaut w 3. rundzie Tye'a Fieldsa.
24 maja 2013 przegrał przed czasem w ósmej rundzie z Carlosem Takamem a 24 października 2014 w Moskwie w piątej z Manuelem Charrem.
22 kwietnia 2017 zmierzył się w walce wieczoru z Krzysztofem Zimnochem na gali w Legionowie. Pojedynek przegrał przez nokaut w 2. rundzie.
Lista walk na zawodowym ringu[edytuj | edytuj kod]
| Wynik | Rekord | Przeciwnik | Rozstrzygnięcie | Runda | Data | Miejsce | Uwagi |
|---|
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Michael Grant zmierzy się z Krzysztofem Zimnochem w Legionowie. eurosport.onet.pl, 21 marca 2017. [dostęp 2017-03-21].
- ↑ Boxing Encyclopedia. [dostęp 2010-06-24]. (ang.).
- ↑ John Gregg: Lewis Bombs Out Grant. The Boxing Times. [dostęp 2010-06-24]. (ang.).
- ↑ John Gregg: McCline TKO's Grant in One. The Boxing Times. [dostęp 2010-06-24]. (ang.).
- ↑ John Gregg: Guinn Hammers Out Grant In Seven. The Boxing Times. [dostęp 2010-06-24]. (ang.).
- ↑ Griffin upsets Mitchell. Fightnews.com, 07.05.2010. [dostęp 2010-06-24]. (ang.).
- ↑ Kurt Wolfheimer: Adamek defeats Grant. Fightnews.com. [dostęp 2010-08-22]. (ang.).