Mikołaj Podgórski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mikołaj Podgórski
Николай Люцианович Подгурский
kontradmirał kontradmirał
Data i miejsce urodzenia

13 sierpnia?/25 sierpnia 1877
Rewel (ob. Tallinn)

Data i miejsce śmierci

1 listopada 1918
Rewel

Przebieg służby
Lata służby

od 1894

Siły zbrojne

 MW Imperium Rosyjskiego

Główne wojny i bitwy

wojna rosyjsko-japońska,
I wojna światowa

Odznaczenia
Order św. Jerzego (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Krzyż Srebrny Orderu Zbawiciela (Grecja) Krzyż Komandorski Orderu Św. Michała i Św. Jerzego (Wielka Brytania) Krzyż Komandorski Orderu Łaźni (Wielka Brytania)

Mikołaj Podgórski, ros. Николай Люцианович Подгурский, Nikołaj Lucjanowicz Podgórski (ur. 13 sierpnia?/25 sierpnia 1877 w Rewlu, zm. 1 listopada 1918 tamże) – oficer cesarskiej rosyjskiej marynarki wojennej, polskiego pochodzenia, kontradmirał. Służył podczas wojny rosyjsko-japońskiej i I wojny światowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Rewlu (ob. Tallinn), ze strony ojca jego rodzina pochodziła ze zrusyfikowanej polskiej szlachty z Wilna. Jego ojcem był Lucjan Konstanty Podgórski (1848-1906), także oficer marynarki rosyjskiej korpusu inżynierów-mechaników[1], matką była Aleksandra Podgórska z d. Iwanowa (1852-1940)[2].

Służył w rosyjskiej marynarce od 1894 roku. W 1897 roku ukończył Morski Korpus Kadetów z 24. lokatą, uzyskując pierwszy stopień oficerski miczmana[3]. Ukończył następnie oficerski kurs broni minowej (torpedowej).

W 1903 roku w stopniu lejtnanta został starszym oficerem broni minowej krążownika „Bajan”, który wszedł w skład rosyjskiej Eskadry Pacyfiku, stacjonującej w Port Artur w Chinach. Na stanowisku tym uczestniczył w walkach wokół Port Artur podczas wojny rosyjsko-japońskiej. Za akcję ratunkową marynarzy z niszczyciela „Strasznyj” pod ostrzałem japońskich krążowników 13 kwietnia 1904 roku (31 marca starego stylu) został odznaczony orderem św. Anny IV klasy z napisem „za męstwo”[4]. We wrześniu 1904 roku, w związku z remontem „Bajana”, skierowano część załogi na front lądowy wokół twierdzy. Szczególnie odznaczył się w walkach Podgórski, który zaproponował wykorzystywanie morskich miotaczy min do bombardowania japońskich okopów, a 17 (4) września stoczył z góry na japoński okop bombę wykonaną z miny morskiej, wywołując spore zniszczenia[5]. 22 (9) września Podgórski z dwoma minerami wysadził zdobyty przez Japończyków schron na Górze Wysokiej, co pozwoliło na jej odzyskanie i, według oceny rosyjskiej, odwlekło upadek twierdzy o 2 miesiące[5]. Został za to odznaczony Orderem św. Jerzego IV klasy[2]. Kierował też produkcją granatów ręcznych, z materiałów wybuchowych[3].

Po upadku Port Artur w styczniu 1905 roku, dostał się do niewoli japońskiej. Po zwolnieniu, po zakończeniu wojny kontynuował służbę w marynarce rosyjskiej, we Flocie Bałtyckiej. W 1905 roku został dowódcą torpedowca nr 74, w latach 1906-1907 był pomocnikiem starszego oficera krążownika „Bogatyr'”[3]. W 1907 roku ukończył szkołę pływania podwodnego i w latach 1908–1909 był dowódcą okrętu podwodnego „Drakon”, a w latach 1909–1910 – torpedowca „Rietiwyj”[3]. W 1910 roku został skierowany do szkolnictwa morskiego, jako flagowy oficer minowy sztabu eskadry. Od 1911 roku był starszym oficerem krążownika pancernego „Rossija”. W latach 1913-1914 był dowódcą niszczyciela „Gienierał Kondratienko”.

Po wybuchu I wojny światowej, od 25 sierpnia 1914 do 4 maja 1915 roku (starego stylu) był dowódcą krążownika „Rossija”, jednocześnie awansował na stopień komandora. Następnie do 1916 roku był dowódcą Dywizji Okrętów Podwodnych na Bałtyku, po czym dowódcą Zespołu Okrętów Zatoki Botnickiej[3].

6 grudnia 1916 r. otrzymał stopień kontradmirała[3]

Po rewolucji październikowej wystąpił ze służby. Zamierzał zająć się marynarką handlową i w 1918 roku przyjechał do Rewla z zamiarem zakupu statku, lecz zachorował na grypę „hiszpankę” i 1 listopada 1918 roku zmarł w Rewlu[2].

Odznaczenia[3][edytuj | edytuj kod]

Zagraniczne:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Подгурский Люциан Константин Михайлович (1848—1906) w serwisie PODGÓRSKI FAMILY CLUB [dostęp 31-12-2012]
  2. ↑ a b c Подгурский Николай Люцианович (Константинович) (1877—1918) w serwisie PODGÓRSKI FAMILY CLUB [dostęp 31-12-2012]
  3. ↑ a b c d e f g Подгурский 1-й Николай Люцианович Лейтенант w serwisie Русско-Японская война на море 1904-1905 г.г. [dostęp 31-12-2012]
  4. ↑ S. Winogradow, A. Fiedieczkin: Bronienosnyj..., s. 72.
  5. ↑ a b S. Winogradow, A. Fiedieczkin: Bronienosnyj..., s. 80-81.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Siergiej Winogradow, Aleksiej Fiedieczkin: Bronienosnyj kriejsier "Bajan" i jego potomki. Od Port-Artura do Moonzunda. Moskwa: Jauza / EKSMO, 2011. ISBN 978-5-699-51559-2. (ros.)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mikołaj_Podgórski&oldid=72108431”