Monaster św. Antoniego w Radecznicy
50°44′49″N 22°49′52″E/50,746840 22,831010 Widok monasteru w Radecznicy w 1910 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Kościół | |
| Rodzaj klasztoru | |
| Eparchia | |
| Klauzura |
nie |
| Typ monasteru |
żeński |
| Obiekty sakralne | |
| Cerkiew | |
| Założyciel klasztoru | |
| Styl | |
| Materiał budowlany | |
| Data budowy |
1899 |
| Data zamknięcia |
1915 |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego  | |
Położenie na mapie powiatu zamojskiego  | |
Położenie na mapie gminy Radecznica  | |
| 50°44′49″N 22°49′52″E/50,746840 22,831010
| |
Monaster św. Antoniego – monaster żeński w Radecznicy, działający w latach 1899–1915.
Monaster w Radecznicy był jednym z żeńskich klasztorów prawosławnych powstałych na ziemiach polskich w celu umacniania wpływów rosyjskich i utrwalania obecności prawosławia. Został zorganizowany w porzuconych budynkach należących wcześniej do skasowanego przez carat klasztoru bernardynów[1], a następnie do męskiego klasztoru prawosławnego[2]. Patronem monasteru był święty mnich Antoni Pieczerski, którego kult miał w planach władz carskich wyprzeć silny w okolicy kult św. Antoniego Padewskiego, patrona klasztoru bernardyńskiego[3].
Monaster męski w Radecznicy nie zgromadził większej wspólnoty mniszej. W 1887 przebywało w niej pięciu mężczyzn. W latach 1891–1897 przełożonym klasztoru był hieromnich Krzysztof (Sakowicz), autor licznych pieśni paraliturgicznych wykonywanych w Rosyjskim Kościele Prawosławnym[4]
W 1899 monaster został przemianowany na klasztor żeński. Jego pierwszą przełożoną została zakonnica z monasteru w Leśnej, mniszka Atanazja, córka gubernatora siedleckiego Stiepana Gromieki. Powtarzała ona w Radecznicy model życia zakonnego znany już z Leśnej oraz innych monasterów tworzonych przez mniszki wywodzące się z tego klasztoru (Wirów, Teolin). Zakonnice pracowały w tkalni, pisały ikony, prowadziły szkołę dwuklasową oraz szkoły dla kobiet kształcące ogrodniczki i sadowniczki. Prowadziły również aptekę i szpital. Monaster był ważnym celem pielgrzymkowym – w dniu jego patrona odnotowywano przybycie nawet 50 tys. pątników. Od 1903 monaster radecznicki posiadał swoją filię w Turkowicach. Rok wcześniej powstała cerkiew w Trzęsinach, która również pozostawała pod ich opieką[3].
Monaster istniał do 1915, kiedy zakonnice udały się na bieżeństwo. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę władze zwróciły zabudowania Kościołowi katolickiemu. W części budynków powstał szpital[5].
W Radecznicy znajduje się cmentarz, na którym chowano mniszki zmarłe w monasterze, zaś przy kościele św. Antoniego, dawniej monasterskiej cerkwi, znajduje się nagrobek mnicha Krzysztofa (Sakowicza)[6].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Historia kościoła w Radecznicy na jego oficjalnej stronie
- ↑ Strona monasteru w Sakach
- ↑ a b Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, ss. 157–158. ISBN 978-83-7548-003-0.
- ↑ S. Dmitruk, Zapomniany autor „Kriestnoj Piesni”, nr 3(321), marzec 2012.
- ↑ Strona monasteru na Górze Grabarce
- ↑ Zamojska pielgrzymka motocyklowa do Radecznicy
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- U. A. Pawluczuk, Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej, Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, Białystok 2007, ISBN 978-83-7431-127-4