Monika Carlo

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Monika Carlo
Imię i nazwisko

Monika Szygenda

Data i miejsce urodzenia

11 marca 1911
Spławie

Zawód

aktorka, dziennikarka

Lata aktywności

1933–1936

Monika Carlo, Monica Carlo, właśc. Monika Szygenda[1] (ur. 11 marca 1911 w Spławiu, zm. ?) – polska aktorka i dziennikarka.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodziła z ubogiej małorolnej rodziny mieszkającej w Spławiu w powiecie konińskim[2]. Była nieślubną córką Stanisławy z Majchrzaków Szygendy, uznaną przez jej męża Antoniego Szygendę[3]. Chociaż sama twiedziła, że Monika Carlo to jej prawdziwe imię i nazwisko[4], był to wyłącznie pseudonim artystyczny[5].

W latach 1933–1934 publikowała w magazynie filmowym „Kino” pamiętnik W pogoni za filmem, w którym relacjonowała swoją podróż po Europie w celu zrealizowania marzenia o karierze filmowej. Pierwszy rozdział pamiętnika ukazał się 22 października 1933[6], ostatni, sześćdziesiąty 30 grudnia 1934[7]. Magazyn „Kino” opisywał go jako „wyjątkowy reportaż, tchnący prawdą bez pozy”, „Gazeta Lwowska” określała go z kolei mianem „kapitalnego w swej prymitywności”[8]. Publikację wspomnień Moniki Carlo planował również w 1935 wydawany w Stanach Zjednoczonych ilustrowany polonijny miesięcznik powieściowy „Jaskółka”[2].

Monika Carlo zadebiutowała jako aktorka pod koniec 1934 w filmie Czarna perła w roli dziewczyny w barze na Tahiti. Zagrała również między innymi rolę drugoplanową pokojówki Frani w Rapsodii Bałtyku oraz epizody w filmach Córka generała Pankratowa, Panienka z poste restante i ABC miłości[9]. Jej portrety autorstwa Benedykta Jerzego Dorysa dwukrotnie pojawiły się na okładce magazynu filmowego „Kino”[2][10]. Według relacji Józefy Radzymińskiej, we wrześniu 1939 mieszkała w Warszawie przy ulicy Idzikowskiego[5]. W marcu 1946 wcielała się w rolę Balladyny w sztuce Balladyna w teatrze dla dzieci w Gdyni[11]. Jej dalsze losy nie są znane.

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło[9].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ M. Teler, Zapomniani artyści II Rzeczypospolitej, Warszawa 2020, ss. 118–119.
  2. ↑ a b c W. Kalinowska, Nasze okładki: I. Monika Carlo, [w:] „Kino. Tygodnik ilustrowany” 1935, nr 15 (14 IV), s. 2.
  3. ↑ M. Teler, Zapomniani artyści II Rzeczypospolitej, Warszawa 2020, s. 119.
  4. ↑ M. Carlo, W pogoni za filmem, [w:] „Kino. Tygodnik ilustrowany” 1933, nr 45 (5 XI), s. 11.
  5. ↑ a b J. Radzymińska, Podróż do początku, Państwowy Instytut Wydawniczy, 1998, s. 340.
  6. ↑ M. Carlo, W pogoni za filmem, [w:] „Kino. Tygodnik ilustrowany” 1933, nr 43 (22 X), s. 10.
  7. ↑ M. Carlo, W pogoni za filmem, [w:] „Kino. Tygodnik ilustrowany” 1934, nr 52 (30 XII), ss. 10–11.
  8. ↑ Powieść o aktorze filmowym, [w:] „Gazeta Lwowska” 1937, nr 215 (22 IX), s. 3.
  9. ↑ a b Monika Carlo w bazie filmpolski.pl
  10. ↑ Nasze okładki: I. Policjantka, [w:] „Kino. Tygodnik ilustrowany” 1935, nr 36 (8 IX), s. 2.
  11. ↑ M. Teler, Zapomniani artyści II Rzeczypospolitej, Warszawa 2020, s. 127.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Nasze okładki: I. Policjantka, [w:] „Kino. Tygodnik ilustrowany” 1935, nr 36 (8 IX), s. 2.
  • Powieść o aktorze filmowym, [w:] „Gazeta Lwowska” 1937, nr 215 (22 IX), s. 3.
  • Carlo M., W pogoni za filmem, [w:] „Kino. Tygodnik ilustrowany” 1933, nr 43 (22 X), s. 10.
  • Carlo M., W pogoni za filmem, [w:] „Kino. Tygodnik ilustrowany” 1933, nr 45 (5 XI), s. 11.
  • Carlo M., W pogoni za filmem, [w:] „Kino. Tygodnik ilustrowany” 1934, nr 52 (30 XII), ss. 10–11.
  • Kalinowska W., Nasze okładki: I. Monika Carlo, [w:] „Kino. Tygodnik ilustrowany” 1935, nr 15 (14 IV), s. 2.
  • Radzymińska J., Podróż do początku, Państwowy Instytut Wydawniczy, 1998, s. 340.
  • Teler M., Zapomniani artyści II Rzeczypospolitej, Wydawnictwo CM, Warszawa 2020, ISBN 978-83-66371-35-4, ss. 117–128.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Monika_Carlo&oldid=72312276”