Morskie Oko w Cieplicach Śląskich-Zdroju – punkt widokowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Morskie Oko
Ilustracja
Morskie Oko w Cieplicach Śląskich-Zdroju
Państwo

 Polska

Lokalizacja

Jelenia Góra

Obwód

75 metrów

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Morskie Oko”
Ziemia50°51′27,7″N 15°42′05,9″E/50,857694 15,701639
Widok na kopułę granitową z kierunku północno-zachodniego.
Widok na Morskie Oko ze szczytu wychodni skalnej, gdzie znajduje się punkt widokowy

Morskie Oko w Cieplicach Śląskich-Zdroju – punkt widokowy z którego rozpościera się panorama na zachodnie Karkonosze oraz Góry Izerskie. Swoją względną wysokość zawdzięcza położeniu na kopule granitowej, która jest dominantą w okolicznym krajobrazie. W XX wieku istniał w tym miejscu kamieniołom granitu.

Nazwa[edytuj | edytuj kod]

Morskie Oko to powszechnie znane jezioro typu karowo-morenowego znajdujące się w Tatrach[1], ta sama nazwa została wykorzystana przez mieszkańców Jeleniej Góry dla małego zbiornika wodnego znajdującego się pomiędzy dwoma skalnymi ścianami co ma nawiązywać do wspomnianego wcześniej jeziora w Karpatach. Nazwa została oficjalnie przyjęta przez stowarzyszenie Moje Karkonosze w roku 2019 podczas tworzenia Cieplickiego Szlaku Spacerowego[2].

Położenie[edytuj | edytuj kod]

Morskie Oko znajduje się na wysokości około 400 m n.p.m. w dzielnicy Jeleniej Góry — Cieplicach Śląskich-Zdroju i graniczy bezpośrednio od południowego wschodu z terenem cieplickiego cmentarza komunalnego przy ulicy Krośnieńskiej 58. Punkt widokowy mieści się w granicach gminy miasta Jelenia Góra[3], a według podziału fizyczno-geograficznego w obrębie mezoregionu Kotlina Jeleniogórska[4]. Centrum Cieplic znajduje się około 1,5 km w linii prostej w kierunku północno-zachodnim od opisywanego obiektu.

Geneza[edytuj | edytuj kod]

Istnieje kilka teorii objaśniających powstanie Kotliny Jeleniogórskiej, które opierają się na istnieniu zapadliska będącego dnem kotliny gdzie dostrzec możemy szczyty pomniejszych pasm wzniesień o układzie wyspowym. Najbardziej popularna teoria wiąże ze sobą genezę tektoniczno-wietrzeniową tego mezoregionu. Granit jako bardziej odporna skała ulegał denudacji znacznie wolniej niż otaczające go formacje skalne co doprowadziło do powstania pagórkowatego krajobrazu w neogenie na skutek intensywnej erozji i usuwania zwietrzałego materiału[5]. Przykładem kopuły granitowej, tworzącej krajobraz Kotliny Jeleniogórskiej jest skała górująca nad Morskim Okiem. Wychodnia skalna ma względną wysokość 15 metrów względem otaczającego terenu, co świadczy o większej odporności granitu porfirowatego[6] od otaczających go osadów, które uległy wspomnianemu wcześniej wietrzeniu i transportowi. Cały obiekt możemy podzielić na dwie części według sztucznej granicy jaką jest wyrobisko po kamieniołomie. Mniejsza część znajduje się w kierunku południowo-zachodnim od wspomnianej granicy, natomiast ta większa gdzie jest zlokalizowany punkt widokowy — w kierunku północno-wschodnim. Druga część ma długość około 100 m i szerokość około 20 m. Obwód wychodni skalnej wynosi około 300 m, a jej niemalże pionowa ściana ma wysokość około 14 m — u jej podnóża powstał mały zbiornik wodny wypełniający wyrobisko i zasilany wodami opadowymi wspomniany w akapicie Nazwa.

Odwierty górnicze widoczne w ścianie skalnej.


Pogórnicze spękania skalne
Zdjęcie przedstawia spękania skalne w granicie będące efektem działalności górniczej.

Materiały historyczne[edytuj | edytuj kod]

Materiały kartograficzne jakimi są niemieckie mapy topograficzne Messtischblatt z 1939 roku[7] pokazują, że w miejscu dzisiejszego Morskiego Oka istniał kiedyś kamieniołom granitu, który funkcjonował na tych terenach w XX w., co wyjaśniałoby genezę dwóch niemalże pionowych ścian skalnych. Bezpośrednim dowodem na tego typu działalność górniczą są odwierty widoczne na ścianach skalnych oraz regularne spękania. Bazując na materiałach kartograficznych, można wykluczyć wcześniejsze wykorzystanie tego obiektu w XVIII w. ponieważ nie jest on w żaden sposób oznaczony na mapie Ludwika Wilhelma Reglera z 1764 r.[8].

Współczesne zagospodarowanie[edytuj | edytuj kod]

Panorama z Morskiego Oka.

Po zakończeniu II Wojny Światowej, gdy Dolny Śląsk znalazł się w granicach Polski, miejsce to przestało być użytkowane i tylko okoliczni mieszkańcy korzystali z niego jako cel wędrówek pieszych. W 2018 roku powstało stowarzyszenie o nazwie "Moje Karkonosze", które podjęło się między innymi stworzenia Głównego Cieplickiego Szlaku Spacerowego, którego jedną z atrakcji jest właśnie Morskie Oko. W 2019 roku zostały wykonane prace porządkowe w tym miejscu oraz oznakowano szlak pieszy[9]. Panorama, która rozpościera się z tego punktu widokowego pozwala obserwować południową część Kotliny Jeleniogórskiej, zachodnią część Karkonoszy ze Śnieżnymi Kotłami oraz Góry Izerskie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Mieczysław Klimaszewski, Rzeźba Tatr Polskich, 1988.
  2. Cieplicki Szlak Spacerowy wkrótce będzie otwarty [online], 24jgora.pl, 3 sierpnia 2019 [dostęp 2020-01-20].
  3. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – nazwy obiektów fizjograficznych – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 1 stycznia 2024
  4. Jerzy Solon i inni, Physico-geographical mesoregions of Poland: Verification and adjustment of boundaries on the basis of contemporary spatial data, „Geographia Polonia”, 2018, ISSN 0016-7282 [dostęp 2020-01-24] (ang.).
  5. Piotr Migoń, Geneza Kotliny Jeleniogórskiej, 1993.
  6. Wojciech Morawski, Szczegółowa Mapa Geologiczna Polski w skali 1 : 50 000, 2005.
  7. Meßtischblatt Nr.5160 – Bad Warmbrunn 1:25.000 (1939) – Landkartenarchiv.de [online], www.landkartenarchiv.de [dostęp 2020-01-29].
  8. Anna Łuczak, Archiwalne mapy jako źródło w badaniach nad dawnym krajobrazem kulturowym. Wykorzystanie narzędzi GIS w ocenie kartometryczności średnioskalowych map topograficznych Śląska z XVIII i XIX wieku, 2015.
  9. Główny Cieplicki Szlak Spacerowy [online] [dostęp 2020-01-29] [zarchiwizowane z adresu 2020-01-29] (pol.).