Most Suade i Olge

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Most Suade i Olge
ilustracja
Poprzednie nazwy

Vrbanja

Państwo

 Bośnia i Hercegowina

Część składowa

Federacja Bośni i Hercegowiny

Miejscowość

Sarajewo

Podstawowe dane
Przeszkoda

rzeka Miljacka

Położenie na mapie Sarajewa
Mapa konturowa Sarajewa, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Most Suade i Olge”
Położenie na mapie Bośni i Hercegowiny
Mapa konturowa Bośni i Hercegowiny, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Most Suade i Olge”
Ziemia43°51′11,88″N 18°24′23,58″E/43,853300 18,406550

Most Suade i Olge – most na rzece Miljacce w Sarajewie na zachód od Starego Miasta na przedłużeniu ulicy Vrbanja. Pierwotnie most nosił nazwę Vrbanja.

Historia[edytuj | edytuj kod]

5 kwietnia 1992, na początku oblężenia miasta, w okolicach mostu odbywały się wielotysięczne wieloetniczne demonstracje pokojowe[1]. Serbskie bojówki paramilitarne wzniosły barykady na skrzyżowaniach w sąsiedztwie gmachu parlamentu, a demonstranci podchodzili pod barykady, by przekonać Serbów do ich rozebrania[1]. Demonstranci zamierzali przejść przez most Vrbanja, by pokazać, że miasto należy do wszystkich jego mieszkańców[2]. Serbski snajper otworzył ogień do demonstrantów na moście Vrbanja zabijając sześć osób. W gronie zabitych były Suada Dilberović, studentka medycyny z Dubrownika i Olga Sučić, urzędniczka bośniackiego parlamentu[3], które Bośniacy uznali za pierwsze ofiary oblężenia oraz wojny w Bośni. 18 maja 1993 na moście zginęli Boszniaczka Admira Ismić i Serb Boško Brkić, o czym opowiada film dokumentalnyRomeo i Julia z Sarajewa”.

6 kwietnia 1996, po zakończeniu działań wojennych, most otrzymał imię Suady Dilberović, a trzy lata później, 3 grudnia 1999, drugą patronką została Olga Sučić. Obecnie na moście znajduje się tablica pamiątkowa ku czci zabitych kobiet, odsłonięta 6 kwietnia 2001 roku. Napis na tablicy głosi: „Kropla mojej krwi popłynęła i Bośnia nie wyschnie”[a].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Wolne tłum. z jęz. bośniackiego „Kap moje krvi poteće i Bosna ne presuši”. Zob. David M. Berman: The heroes of Treća Gimnazija: a war school in Sarajevo, 1992–1995. Rowman & Littlefield, 2001, s. 33. ISBN 978-0-8476-9568-3. [dostęp 2011-11-26].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Robert J. Donia: Sarajevo: a biography. University of Michigan Press, 2006, s. 284. ISBN 978-0-472-11557-0. [dostęp 2011-11-26]. (ang.).
  2. David M. Berman: The heroes of Treća Gimnazija: a war school in Sarajevo, 1992–1995. Rowman & Littlefield, 2001, s. 33. ISBN 978-0-8476-9568-3. [dostęp 2011-11-26]. (ang.).
  3. Kemal Kurspahić: Prime time crime: Balkan media in war and peace. US Institute of Peace Press, 2003, s. 99. ISBN 978-1-929223-39-8. [dostęp 2011-11-26]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]