Motorówki typu S-12 Szkwał
 Zdjęcie modelu | |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Stocznia | |
| Wejście do służby |
1983 |
| Wycofanie |
1997 (Polska) |
| Zbudowane okręty |
15 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
27 t |
| Długość |
11,67 m |
| Szerokość |
4,56 m |
| Zanurzenie |
0,8 m |
| Napęd |
2 silniki wysokoprężne o mocy po 1200 KM, 2 śruby |
| Prędkość |
43 węzły |
| Zasięg |
350 Mm |
| Załoga |
5 osób |
Motorówki pościgowe Straży Granicznej typu S-12 Szkwał (kod NATO – Szkwal) - typ motorówek patrolowych zaprojektowanych przez Gdańskie Biuro Projektowo-Technologiczne Morskich Stoczni Remontowych PROREM na zamówienie Wojsk Ochrony Pogranicza pod numerem 3564/14708. Budowę prototypu powierzono Stoczni „Wisła” w Gdańsku. Gotową jednostkę wcielono do WOP w 1983 r., gdzie poddano ją długim i intensywnym testom. Z planowanych 24 jednostek zbudowano jedynie 14 sztuk różniących się drobnymi szczegółami od jednostki prototypowej, które korzystnie wpłynęły na jej wygląd. Początkowo nosiły oznaczenia WOP-K-171 do 185, następnie WOP-K-101 do 115[1]. W 1991 r. po rozformowaniu WOP wszystkie jednostki trafiły do nowej Straży Granicznej RP.
Motorówki S-12 nie były przeznaczone do długich patroli, miały jedynie realizować akcje interwencyjne i pościgowe – stąd tak duża ich prędkość przy tak małych wymiarach. Niestety maksymalną prędkość 43 węzłów mogły rozwinąć w ślizgu tylko przy stanie morza do 3 w skali Beauforta. Przy pływaniu wypornościowym maksymalna prędkość to 10 węzłów[1].
Do napędu jednostek zastosowano dwa silniki wysokoprężne, czterosuwowe, doładowane (2x12 cylindrów w układzie V) M 50 F8 o mocy nominalnej 735 kW (1000 KM) przy 1700 obr./min i mocy maksymalnej 883 kW (1200 KM) przy 1850 obr./min każdy. Napędzają one poprzez przekładnie Renk AUS-28 i linie wałów 2 stałe 3-łopatowe śruby. Rozruch silnika sprężonym powietrzem 7,5-10 MPa. Zespół prądotwórczy typu ZP-37,5 produkcji Puckich Zakładów Mechanicznych.
W Straży Granicznej nosiły oznaczenia od SG-101 do 115[2]. Ze względu na małą dzielność morską, bardzo duże zużycie paliwa przy dużych prędkościach oraz brak możliwości zabierania na pokład rozbitków czy ewentualnych przestępców jednostki te zostały odstawione do rezerwy.
5 sierpnia 1996 roku dziewięć z nich zostało przekazanych Policji Granicznej Republiki Litewskiej, a jedna (SG-104) w listopadzie została przekazana do Centralnego Ośrodka Szkolenia Straży Granicznej w Koszalinie. Pozostałe pięć zostało w 1997 roku sprzedane w ręce prywatne[2].
Dane techniczne[edytuj | edytuj kod]
- długość całkowita - 11,60 m
- długość konstrukcyjna - 10,50 m
- szerokość całkowita - 4,56 m
- szerokość konstrukcyjna - 4,40 m
- zanurzenie - 1,05 m
- prędkość maksymalna - 43 w (w ślizgu)
- zasięg - 306 Mm przy 9,2 w (800 obr./min)
- autonomiczność - 3 doby
- załoga - 5 osób
- uzbrojenie - rkm PKM, 1 szt.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Ciślak 1995 ↓, s. 206-207.
- ↑ a b Grzegorz Goryński. Jednostki pływające Morskiego Oddziału Straży Granicznej 1991-2001 i ich przeznaczenie do służby w obronie granicy Rzeczypospolitej Polskiej. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 6/2002. VII (37), s. 18-22, listopad-grudzień 2002. Warszawa. ISSN 1426-529X.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Modelarz nr 5-6 z 1999r;
- Jarosław Ciślak: Polska Marynarka Wojenna 1995. Warszawa: Lampart i Bellona, 1995, seria: Ilustrowana Encyklopedia Techniki Wojskowej. 6. ISBN 83-86776-08-0.
- S-12 "Szkwał" - motorówka pościgowa SG