Nabrzeże Admiralicji
Nabrzeże Admiralicji[1] (ros. Адмиралтейская набережная, Admirałtiejskaja nabierieżnaja) – bulwar na lewym, południowym brzegu Newy, w Petersburgu, w rejonie admirałtiejskim, na 2 wyspie Admiralicji. Rozpoczyna swój bieg przy Moście Pałacowym, stanowiąc kontynuację Nabrzeża Pałacowego w kierunku zachodnim, kończy go natomiast na Placu Senackim, od którego biegnie dalej Nabrzeże Angielskie.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1704 r. Piotr I założył w budowanym Petersburgu, na południowym brzegu Newy, pierwszą stocznię. W jej sąsiedztwie osiedlali się pracujący w niej rzemieślnicy, mechanicy i marynarze[2]. Stocznia została przeniesiona w inne miejsce w 1710 r., a na jej miejscu wzniesiono kompleks budynków Admiralicji[3]. Początkowo na sąsiadującym z nim odcinku nabrzeża znajdowała się łąka, dopiero w latach 1770-1788 r. brzeg rzeki do Placu Senackiego umocniono granitem. W latach 1820-1824 r. na brzegu zbudowano dwie przystanie: Pietrowską i Pałacową[4]. Od 1727 r. rejon Admiralicji łączył z Wyspą Wasylewską most pontonowy, a od 1850 r. stały Most Błagowieszczeński[5]. Nabrzeże przybrało współczesny wygląd w latach 1873-1874, kiedy ostatecznie zasypano doki i kanały na terenie Admiralicji, a całą drogę umocniono granitem. Wtedy też zaczęła być używana oficjalna nazwa Nabrzeże Admiralicji[4]. Od 1875 r. nabrzeże funkcjonowało jako reprezentacyjny bulwar, od 1879 r. otwarty dla ruchu kołowego[4].
W końcu XIX w. i na pocz. XX w. przy nabrzeżu powstało kilka budynków użyteczności publicznej, kamienic oraz willi miejskich, zezwolono bowiem na wznoszenie nowych obiektów między pawilonami Admiralicji. Powstała wówczas neorenesansowa rezydencja wzniesiona dla wielkiego księcia Michała Michajłowicza[1] (nr 8), siedziby Banków Ziemskich Szlacheckiego i Włościańskiego (nr 12 i 14). W 1905 r., w dniu tzw. krwawej niedzieli Nabrzeżem Admiralicji przeszła jedna z robotniczych demonstracji, zmierzających pod Pałac Zimowy[4].
W 1918 r. nabrzeżu nadano imię rewolucjonisty Siemiona Roszala. Nazwa historyczna została przywrócona w 1944 r.[4]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- J. Miles, Petersburg, Wydawnictwo MAGNUM, Warszawa 2020, ISBN 978-83-11-15862-7
- red. B. Piotrowski, O. Czekanowa i in., Sankt-Pietierburg. Pietrograd. Leningrad. Encikłopiediczeskij sprawocznik, Naucznoje Izdatiel'stwo Bol'szaja Rossijskaja Encikłopiedija, ISBN 5-85270-037-1