Nadplastyczność
Nadplastyczność – zdolność metali i ich stopów do dużych odkształceń plastycznych.
Nadplastyczność została zaobserwowana w 1920 roku dla stopu eutektycznego Zn-Cu-Al przez W. Rosenheima[1].
Charakterystyczną cechą stopu odkształcanego nadplastycznie jest brak tworzenia się szyjki. Wyróżnia się dwa główne czynniki warunkujące zaistnienie zjawiska nadplastyczności:
- temperatura wynosząca >0,4 Ttop.
- wielkość ziarna musi wynosić co najwyżej 10 µm.
Dla stopów tytanu maksymalne wydłużenie przekracza 2000%. Przykładowo dla stopu TiAl6V4 wydłużenie wynosi 2100% dla ziarna o wielkości 2 µm i temperatury 850 °C.
Zjawisko nadplastyczności wyjaśnione jest występowaniem następujących procesów w trakcie odkształcania:
- pełzanie dyfuzyjne
- poślizg po granicach ziarn z procesami akomodującymi, głównie z akomodującym oddziaływaniem poślizgu dyslokacyjnego.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Awram Lewi: Ultradźwiękowe badania nieniszczące własności mechanicznych cienkich elementów konstrukcyjnych. Warszawa: Instytut Podstawowych Problemów Techniki PAN, 2010, s. 158. ISBN 978-83-89687-57-9.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Grabski M. W.; Nadplastyczność strukturalna metali, Wydawnictwo „Śląsk”, Katowice 1972
- Hadasik E.; Przetwórstwo metali. Plastyczność a struktura, WPŚ, Gliwice 2006