Nadspady

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Widok na Miedziane i Nadspady znad Czarnego Stawu pod Rysami
Widok znad Morskiego Oka na Spady, Nadspady i Dwoistą Siklawę

Nadspady – niewielka dolinka zawieszona znajdująca się około 150 m powyżej południowo-zachodniej części Kotła Morskiego Oka w polskich Tatrach Wysokich. Jest to kocioł lodowcowy o płaskim dnie[1]. Od południowo-wschodniej strony ograniczenie Nadspadów tworzą podnóża Turni Zwornikowej, od południowo-zachodniej i zachodniej strony wznoszą się nad nią Mnichowe Baby i próg Doliny za Mnichem, od północno-zachodniej strony należące do Miedzianego stoki opadające z Mnichowej Płaśni. W kierunku wschodnim Nadspady opadają stromym progiem do Morskiego Oka. Pomiędzy Turnią Zwornikową a Mnichem opada do Nadspadów Mnichowy Żleb zasypujący je skalnym gruzowiskiem. Zagłębieniem pomiędzy Nadspadami a stokami Miedzianego spływa niewielki Mnichowy Potok, niżej zanikający w skalnym gruzowisku[2]. Woda z tego potoku pojawia się znów niżej, wypływając na progu skalnym Nadspadów[2] i tworząc wodospad Dwoista Siklawa spadający zaraz powyżej północno-zachodniego brzegu Morskiego Oka[3].

Próg skalny poniżej Nadspadów to Spady. Jest stromy i jest w nim wiele pionowych ścianek oraz mniej stromych urwisk porośniętych kosodrzewiną z domieszką limby i krzaczastej jarzębiny. Zarówno nazwa Spady, jak i Nadspady używana była od kilkudziesięciu lat, szczególnie przez ratowników TOPR. Nazwa ta nie była obecna na mapach, nieoczekiwanie w 1984 pojawiła się w tym miejscu na mapie wojskowej nikomu nieznana nazwa Mnichowy Kocioł, w 1995 zaakceptowana w Wielkiej encyklopedii tatrzańskiej. Władysław Cywiński jest zwolennikiem używania starszej nazwy Nadspady[1].

Kilkadziesiąt metrów powyżej Nadspadów w zboczach Miedzianego poprowadzono żółto znakowany szlak turystyczny zwany Ceprostradą. Nadspadami chodzą taternicy; latem rzadko, natomiast zimą często, gdyż prowadzi przez nie podejście do zimą popularnego wśród taterników Kuluaru Kurtyki, a lodospady na zamarzniętej Dwoistej Siklawie stają się celem treningowym[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Władysław Cywiński, Cubryna, t. 8, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2001, ISBN 83-7104-026-1.
  2. a b Tatry Polskie. Mapa turystyczna 1:20 000, Piwniczna: Agencja Wydawnicza „WiT” S.c., 2009, ISBN 83-89580-00-4.
  3. Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.