Naręczak
Naręczak – część zbroi płytowej, służąca do ochrony ręki. Składa się z: naramiennika, opachy, nałokcicy i zarękawia (bez rękawicy)[1].
W połowie XIII w. zaczęto wzmacniać osłonę ramienia w postaci kolczego rękawa płytkami osłaniającymi łokieć, górną i dolną część ramienia[2]. W latach 1320. pojawiły się już bardziej zaawansowane formy w postaci wklęsłych blach (w kształcie "rynny") otaczających ramiona, by z początkiem XV w. przyjąć ostateczną formę w postaci rękawa ze stalowych płyt, jako część pełnej zbroi płytowej[3]. W drugiej połowie XV w. naręczaki, w postaci "rynien" przymocowanych do przeszywanicy były częstym uzbrojeniem ochronnym zwykłych żołnierzy, podczas gdy zbroje pełne rycerskie miały opachy i zarękawia w postaci pancernych rur[4].
Niektóre zbroje turniejowe miały lewy naręczak wykonany z jednego płata blachy. Było to spowodowane tym, że ręka powodująca koniem nie wymagała większej swobody ruchu.
Części składowe
[edytuj | edytuj kod]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Włodzimierz Kwaśniewicz: 1000 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronnym. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1981, s. 125. ISBN 83-11-06559-4.
- ↑ Jean-Denis Lepage: Medieval armies and weapons in western Europe: an illustrated history. Jefferson, N.C.: McFarland Company, 2005, s. 206. ISBN 0-7864-1772-2.
- ↑ R. Ewart. Oakeshott: The archaeology of weapons : arms and armour from prehistory to the age of chivalry. Woodbridge, Suffolk, UK ; Rochester, NY: Boydell Press, 1994, s. 285-290. ISBN 0-85115-559-6.
- ↑ David Edge: Arms & armour of the medieval knight. London: "Bison Group", 1995, s. 102-103. ISBN 0-517-64468-1.