Niebo i ziemia (poemat)
Wygląd
Niebo i ziemia – poemat Jana Kasprowicza[1], pochodzący z cyklu Z motywów biblijnych. Utwór jest napisany tercyną, czyli strofą trójwersową pochodzenia włoskiego, rymowaną aba bcb cdc.... Tercyny poematu Niebo i ziemia są nietypowe, bo składają się nie z trzech wersów jedenastozgłoskowych, ale z jednego ośmiozgłoskowego i dwóch jedenastozgłoskowych. Na ten fakt zwróciła uwagę Lucylla Pszczołowska[2].
- A kiedy zorze zagasną,
- Na krzewy mirtu, na palm smukłych skronie
- Miesiąc się kładzie strugą srebrnojasną.
- I ciepłe naokół wonie:
- To sennym różom ciekną z warg płomiennych
- Czary, co serce odurzają w łonie;
- To śnieżny jaśmin w wiosennych
- Dyszy uściskach wiatru, co się skrada
- Od winnych wzgórzy, od łanów jęczmiennych;
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Kasprowicz Jan, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2017-04-07] .
- ↑ Lucylla Pszczołowska: Wiersz polski. Zarys historyczny. Wrocław: Fundacja na Rzecz Nauki Polskiej, 1997, s. 290. ISBN 83-85220-79-8.